• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مقتل روضه الشهدا

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: تاریخ‌ نگاری عاشورا.


مقتل روضه الشهدا، از مباحث مرتبط به تاریخنگاری عاشورا و مقتل‌نگاری است. این مقتل، با عنوان روضة الشهداء یکی از مقاتل قرن دهم قمری و نگاشته کمال‌الدین حسین بن علی واعظ کاشفی سبزواری معروف به حسین واعظ کاشفی متوفای ۹۱۰ق می‌باشد. این مقتل به زبان فارسی بوده و نویسنده بیش از نیمی از کتاب را به امام حسین (علیه‌السلام) و واقعه عاشورا اختصاص داده است. تحلیل کاشفی از واقعه عاشورا در این کتاب صوفیانه بوده و به بعد سیاسی قیام عاشورا نپرداخته است. نویسنده در نقل گزارش‌های مهم، از ذکر منبع طفره رفته و به منابع نامشهور و نامعتبر استناد می‌کند. علاوه بر این شیوه تاریخنگاری کاشفی در این اثر، علمی نیست و به جای اتکا به منابع اصیل کهن، بر داستان‌پردازی و تخیل استوار می‌باشد.



مقتل‌نگاری نوعی از تاریخنگاری است که به طور خاص به شرح و بسط جزئیات شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) و یارانش در واقعه کربلا می‌پردازد. این روایت‌ها که در ابتدا به صورت شفاهی نقل می‌شدند، بعدها به صورت مکتوب نیز ثبت و ضبط شده و به عنوان "مقتل الحسین" شناخته می‌شوند. در قرن‌ دهم به‌ لحاظ‌ تعداد مقاتل‌ و نگاشته‌های‌ مربوط‌ به‌ واقعه‌ کربلا نسبت به قرون ابتدایی دوره‌ افول مقتل‌نگاری‌ و نگاشته‌های‌عاشورایی‌ محسوب می‌شود. یکی از این مقاتل، کتابی با نام روضة الشهداء نگاشته کمال‌الدین حسین بن علی واعظ کاشفی سبزواری معروف به حسین واعظ کاشفی متوفای ۹۱۰ق می‌باشد.


کمال‌الدّین حسین بن علی واعظ کاشفی سبزواری مشهور به حسین واعظ کاشفی، دانشمند ایرانی برجسته در عصر تیموری بود که در زمینه‌های مختلف علوم دینی، ریاضیات، نجوم، ادبیات و وعظ تبحر داشت. واعظ کاشفی آثار متعددی در زمینه‌های مختلف به رشته تحریر درآورد. تفسیر جواهر التفسیر از مشهورترین آثار اوست که به تفسیر آیات قرآن به زبان فارسی می‌پردازد. وی سرانجام در سال ۹۱۰ هـ.ق درگذشت و آرامگاه او در حال حاضر در شهر سبزوار قرار دارد.


کاشفی این کتاب را به درخواست یکی از اعیان و سادات بزرگ هرات با نام «مرشد بالله» معروف به «سید میرزا» در اواخر عمر خویش نگاشته است.


تاریخ نگارش این اثر سال ۹۰۷ (نه ۹۰۸) بوده است؛ چراکه خود گفته است: «از روز شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) تا تاریخ تالیف این کتاب که قریب به هشتصد و چهل و هفت سال است هرگاه که ماه محرم نو شود...» از جمله اخیر دانسته می‌شود که این اثر پیش از محرم ۸۴۷، یعنی در سال ۸۴۶ نگاشته شده است که اگر به این تاریخ، ۶۱ سال افزوده شود، ۹۰۷ می‌شود، نه ۹۰۸ که بسیاری گفته‌اند.


او در این کتاب بلایا و مصائب انبیا از حضرت آدم تا پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) را نگاشته و در ادامه، به مصائب امامان (علیه‌السّلام) پرداخته است. در این میان، او بیش از نیمی از کتاب را به زندگی امام حسین (علیه‌السّلام) و واقعه عاشورا و حوادث پس از آن، اختصاص داده است؛ یعنی چهار باب آن (باب هفتم تا دهم) درباره امام حسین (علیه‌السّلام) و خاندان و یارانش است. فهرست ابواب مربوط به امام حسین (علیه‌السّلام) چنین است:
باب هفتم: در مناقب امام حسین (علیه‌السّلام) از ولادت آن حضرت و بعضی از احوال وی بعد از برادر؛
باب هشتم: در شهادت مسلم بن عقیل بن ابی طالب و قتل بعضی از فرزندان او؛
باب نهم: در رسیدن امام حسین (علیه‌السّلام) به کربلا و محاربه نمودن با اعدا و شهادت آن حضرت با اولاد و اقربا و سایر شهدا؛
باب دهم: در وقایعی که اهل بیت را بعد از واقعه کربلا پیش آمده و عقوبات مخالفان که مباشر (مرتکب) آن حرب (جنگ) شدند.


با توجه به آنکه کاشفی، مرام صوفیانه داشته، تحلیلی که از نهضت عاشورا کرده، بر بنیاد تحمل درد و رنج توسط اولیای خداست؛ به این معنا که خدا با ایجاد واقعه کربلا، یکی از بندگان برگزیده خود را گرفتار رنج و بلا کرد تا او را به مقامات عالیه برساند؛ چرا که این یک سنت الهی است که همه اولیا و مقربان الهی باید از جام بلا بنوشند. وی تا پایان کتاب، از ماهیت و ابعاد دیگر قیام عاشورا، به ویژه بعد سیاسی آن، هیچ سخنی به میان نیاورده است.


درباره مذهب کاشفی، به یقین نمی‌توان سخن گفت. چون نامش حسین، و زادگاهش سبزوار بوده که از زمان‌های دور، به تشیع شهرت داشته است، شاید بتوان او را شیعه دانست؛ اما برخی قراین و شواهد، بر سنی بودن او دلالت دارد؛ از جمله سکونت طولانی وی در هرات، و ارتباط و دوستی با افرادی همانند امیرعلی شیرنوایی و عبدالرحمن جامی که هر دو از صوفیان نقشبندیه بوده‌اند و چنان که می‌دانیم این فرقه، تنها فرقه‌ای است که ابوبکر را سرسلسله خویش می‌داند. بنابراین اگرچه آن دو به اهل بیت علاقه بسیار داشتند، از رفض بیزار بودند.
[۵] جعفریان، رسول، مقالات تاریخی، ج۱، ص۱۶۷-۲۱۰، آینه پژوهشی، سال ششم، ۱۳۷۴ش، ش ۳۳، ص۲۰.
[۶] جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۱۹-۳۵۹.
از این رو می‌توان گفت کاشفی سنی حنفی مذهب بوده است؛ چنانکه افندی از برخی فواید میرداماد، نقل کرده که کاشفی را حنفی مذهب دانسته است.


کاشفی اطلاعات زیادی درباره منابع کتابش ارائه نکرده است و در نقل گزارش‌های مهم، از ذکر منبع طفره رفته است. بسیاری از منابعی هم که معرفی کرده، نامشهور و نامعتبر است؛ چنان که افندی پس از آنکه به بهره‌مندی کاشفی از منابع شیعی چون عیون اخبار الرضا، الارشاد، اعلام الوری و کتاب الال ابن خالویه اشاره می‌کند، می‌افزاید: «اما بیشتر روایات این کتاب و حتی همه آنها، از کتاب‌های غیرمشهور و حتی غیر قابل اعتماد، گرفته شده است». منابعی مانند مقتل فارسی خوارزمی (نورالائمة) و مقتل ابوالمفاخر رازی که کاشفی از آنها نام برده، بیشتر در قالب شعر بوده است و دقیقا معلوم نیست گزارشهای منثور آنها چقدر بوده است؛ جز اینکه این منقولات در منابع متقدم نیامده است.
[۹] قمی، شیخ عباس، ترجمه نفس المهموم، ص۲۷۷-۲۷۸.
[۱۰] جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۴۰-۳۴۵.
دلیل بی اعتباری این کتاب از لحاظ علمی، آن است که کاشفی برای ارائه گزارش این واقعه مهم، شیوه علمی تاریخ نگاری، که بنیاد آن بر منابع اصیل کهن تاریخی و نقد و پالایش گزارش‌های مربوط به این حادثه است، در پیش نگرفته است؛ بلکه به تعبیر یکی از محققان معاصر، روضه الشهداء کتابی تاریخی نیست، بلکه اثری ادبی و رمان تاریخی است.
[۱۱] جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۵۴.
که شرایط اجتماعی و علمی و فرهنگی حاکم بر روزگار حیات نگارنده، آن را فراهم ساخته بود. به تعبیر دیگر، این اثر محصول دوره‌ای است که نقد و بررسی علمی در مراکز علمی و آکادمیک ایران و ماوراءالنهر چندان وجود نداشته و متن‌های ادبی _ داستانی همانند ابو مسلم نامه‌ها و حمزه نامه‌ها در دسترسی مردم بوده که با از بین رفتن متن‌های یادشده، کتاب کاشفی جایگزین آنها شده است.
[۱۲] جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۵۴.



یکی از نویسندگان معاصر نیز درباره شیوه و ارزش تاریخنگاری این اثر، چنین نظر داده است: «روضة الشهداء پیش از آنکه کتابی تاریخی باشد، داستان پردازی تاریخی است و چون داستان‌پردازی است، تخیلی هم هست و چون نویسنده آن ادیب و انشاء نویس است، داستان آفرینی هم در آن مشاهده می‌شود».
[۱۳] اسفندیاری، محمد، کتابشناسی تاریخی امام حسین علیه‌السّلام ، ص۹۲.
پذیرش فراگیر و استقبال مناسب از چنین آثاری از سوی عامه مردم و حتی از سوی علما و دانشمندان، سبب شد تا این کتاب به سرعت جای خود را در محافل عزاداری شیعی و سنی باز کند؛ چندان که وعاظ و خطبا در ایران، در منابر و محافلی، مصائب امام حسین و خاندانش را از روی این کتاب خوانده‌اند و تعبیر «روضه‌خوان» از این کتاب برای مجالس روضه خوانی، به عاریت گرفته شده است.
نکته آخر در این باره آنکه از این کتاب، نسخه‌های متعددی در کتابخانه‌ها موجود است و این نگاشته، چندین بار تلخیص و به چند زبان ترجمه شده که برخی از ترجمه‌های آن، منظوم است.
[۱۵] ادبیات فارسی بر مبنای تالیف استوری، ترجمه یو. ا. برگل، ترجمه (فارسی) یحیی آرینپور و دیگران، ج۲، ص۹۰۳-۹۱۲.
[۱۶] منزوی، احمد، فهرست واره کتاب‌های فارسی، ج۳ ص۱۶۶۱-۱۶۶۴.



۱. پیوستن ده هزار نفر از شامیان به فرماندهی عامر بن طفیل به ابن زیاد در حالی که به اتفاق مقتل نویسان و مورخان، هیچ سپاهی از شام در کربلا حضور نداشت.
۲. ذکر برخی از نام‌های جعلی از قبیل زهیر بن حسان اسدی، سامر، حجر حجار، حمادبن انس، وقاص بن مالک، شریح بن عبید، قیس بن منبه، هاشم بن عتبه، به عنوان اسامی افرادی در دو سپاه امام حسین (علیه‌السّلام) و عمر سعد.
۳. عروسی حضرت قاسم بدون ذکر هیچ ماخذی. به نظر می‌رسد مقتل نویسان بعدی، این قصه را از این کتاب گرفته‌اند.


۱. واعظ کاشفی، حسین، روضة الشهداء، ص۱۴.    
۲. واعظ کاشفی، حسین، روضة الشهداء، ص۴۴۱.    
۳. واعظ کاشفی، حسین، روضة الشهداء، ص۵.    
۴. واعظ کاشفی، حسین، روضة الشهداء، ص۲۶۸.    
۵. جعفریان، رسول، مقالات تاریخی، ج۱، ص۱۶۷-۲۱۰، آینه پژوهشی، سال ششم، ۱۳۷۴ش، ش ۳۳، ص۲۰.
۶. جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۱۹-۳۵۹.
۷. افندی اصفهانی، ملاعبدالله، ریاض العلماء وحیاض القضلاء، ج۲، ص۱۸۵.    
۸. افندی اصفهانی، ملاعبدالله، ریاض العلماء وحیاض القضلاء، ج۲، ص۱۹۰.    
۹. قمی، شیخ عباس، ترجمه نفس المهموم، ص۲۷۷-۲۷۸.
۱۰. جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۴۰-۳۴۵.
۱۱. جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۵۴.
۱۲. جعفریان، رسول، تاملی در نهضت عاشورا، ص۳۵۴.
۱۳. اسفندیاری، محمد، کتابشناسی تاریخی امام حسین علیه‌السّلام ، ص۹۲.
۱۴. خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، ج۳، ص۲۳۰.    
۱۵. ادبیات فارسی بر مبنای تالیف استوری، ترجمه یو. ا. برگل، ترجمه (فارسی) یحیی آرینپور و دیگران، ج۲، ص۹۰۳-۹۱۲.
۱۶. منزوی، احمد، فهرست واره کتاب‌های فارسی، ج۳ ص۱۶۶۱-۱۶۶۴.
۱۷. واعظ کاشفی، حسین، روضه الشهداء، ص۲۸۲.    
۱۸. سبط بن جوزی، یوسف، تذکرة الخواص، ج۲، ص۱۶۱.    
۱۹. واعظ کاشفی، حسین، روضه الشهداء، ص۳۵۴.    
۲۰. واعظ کاشفی، حسین، روضه الشهداء، ص۳۵۶.    
۲۱. واعظ کاشفی، حسین، روضه الشهداء، ص۳۲۱-۳۲۲.    



• پیشوایی، مهدی، مقتل جامع سیدالشهداء، ج۱، ص۱۱۵-۱۱۹.






جعبه ابزار