مقبره ابن ادریس حلی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مقبره ابن ادریس حلّی، در محله «جبل»، در نقطه تلاقی دو خیابان «جبل» و «طهمازیه»، در غرب
شهر حله قرار دارد و در سال ۱۳۴۰ش تجدید بنا شده است. در شهر حلّه و اطراف آن آثار باستانی و تاریخی و مذهبی زیادی به‌چشم می‌خورد. از جمله این آثار مشاهد و مراقد و مقام‌های تاریخی و اسلامی فراوان در این شهر است. یکی از این بناهای تاریخی مذهبی مرقد ابن ادریس حلّی است.
ابن ادریس حلّی، از فقهای نامدار شیعه در سده ششم هجری بوده که در سال ۵۹۷ یا ۵۹۸ ه. ق از دنیا رفته و در همین شهر به خاک سپرده شده است. در کنار مرقد ابن ادریس حلی، قبر
سیدجلال
الدین احمد، قرار دارد. اگرچه در گذشته، وی دارای بارگاه مستقلی، نزدیک همین محل بوده است اما مقبره وی، ویران گشته و جنازه او را، به اینجا منتقل کرده‌اند.
![مقبره ابن ادریس حلی1]()
مرقد ابن ادریس حلّی، در محله «جبل»، در نقطه تلاقی دو خیابان «جبل» و «طهمازیه»، در غرب شهر حله قرار دارد و در سال ۱۳۸۱ ه. ق با کمک‌های مردم و با کسب اجازه از محضر
آیت‌الله سیدمحسن حکیم تجدید بنا شده است.
شهر حله نزدیک ویرانه‌های شهر قدیم بابل، در حدود نود کیلومتری جنوب بغداد، در مسیر مستقیم شهرهای
کوفه و
نجف به بغداد، و در حدود پنجاه کیلومتری مشرق شهر
کربلا قرار دارد و امروزه مرکز استان بابل است.
در شهر حلّه و اطراف آن آثار باستانی و تاریخی و مذهبی زیادی به‌چشم می‌خورد. از جمله این آثار مشاهد و مراقد و مقام‌های تاریخی و اسلامی فراوان در این شهر است. یکی از این بناهای تاریخی مذهبی مرقد ابن ادریس حلّی است.
ابن ادریس حلّی از فقهای بزرگ شیعه در سده ششم هجری است. نسب وی در منابع و کتب تراجم، با اختلاف ذکر شده است.
ابن‌فوطی، نسب وی را «محمد بن ادریس بن محمد»،
و
ذهبی نیز نسبش را «محمد بن ادریس بن احمد بن ادریس»
و
صاحب روضات‌الجنات، نسب وی را «محمد بن احمد بن ادریس» ذکر کرده است.
او از
شهر حله و از
خاندان عجلی و لقبش، فخرالدین و کنیه‌اش، ابوعبدالله بوده است.
تاریخ تولد وی را حدود سال ۵۴۳ه. ق، گفته‌اند. او پسر خواهر
شیخ طوسی و مادرش، دختر فاضله مرحوم
ورام و خود جد مادری،
نجیب‌الدین یحیی هذلی (از علمای شیعه) بود.
او ساکن حله بوده و یاران و شاگردانی داشته است.
فقها و شرح‌حال‌نگاران، از اهل سنّت و شیعه، ابن ادریس را به علو مقام و کثرت فهم و علم ستوده و از وی با اوصافی چون بی‌نظیر در علم فقه، یگانه عصر خویش، محقق و رئیس مذهب یاد کرده‌اند.
ذهبی که از متعصبان اهل‌سنت است و درباره بسیاری از شخصیت‌های شیعه از روی کینه و تعصب سخن می‌گوید، درباره جایگاه فقهی ابن‌ادریس نزد
شیعه می‌گوید: «او در
دانش فقه بی‌نظیر بود، ... و در زمان وی، میان شیعه همانند وی، وجود نداشت».
به گفته این مورخ، یکی از شاعران شیعه، قصیده‌ای در مدح وی سرود که در آن، وی را بر محمد بن ادریس شافعی (مؤسس مذهب شافعی) ترجیح و تفضیل داده بود.
شهید اول، وی را با عناوینی همچون «امام علامه، شیخ علما و رئیس مذهب» و
شهید ثانی او را با کلماتی، چون «امام، علامه و محقق» ستوده است. البته متقدمانی، همچون
محقق حلی و
علامه حلی، او را به‌علت زبان تندش در نقد دیگران، تخطئه کرده‌اند.
ابن‌ادریس دارای تالیفاتی بوده که مشهورترین آنها، «
الحاوی لتحریر الفتاوی»، معروف به کتاب «السرائر» است و از دیگر آثار وی نیز می‌توان به
خلاصة الاستدلال، منتخب کتاب التبیان (در فقه) و «مناسک الحج»، اشاره کرد.
به نظر برخی مؤلفان، ابن ادریس در حدود ۵۹۷،
و به گفته فرزندش صالح
درحدود ۵۹۸ درگذشته است؛ بنابراین، وفات او در ۲۵ یا ۳۵ سالگی، که در بعضی منابع به آن اشاره شده،
نادرست است و به نظر برخی ناشی از
تصحیف کلمه تسعین به سبعین بوده است.
به گفته خوانساری، ابن‌ادریس در ظهر روز جمعه، هجدهم
شوال سال ۵٩٨ه. ق، در سن ۵۵ سالگی، در شهر حله وفات کرد و در همانجا، به خاک سپرده شد.
اما ذهبی، نام وی را جزو درگذشتگان سال ۵٩٧ه. ق، ذکر کرده است.
![مقبره ابن ادریس حلی2]()
زیارتگاه ابن‌ادریس در گذشته، شامل اتاق ساده‌ای با گنبدی از آجر و گچ بود که کنار آن، مسجد یا مدرسه‌ای وجود داشت که به مرور زمان از بین رفته و اثری از آن، باقی نمانده بود.
صاحب مراقد المعارف وضعیت مرقد ابن‌ادریس را در زمان خود، چنین وصف می‌کند: «مرقده فی الحلة المزیدیة، علیه قبة صغیرة حوله نخیلات فی ارض تنز ماءاً وکانت دور السکن غربیه ولم تقرب منه العمارة».
در سابق، زمین اطراف زیارتگاه ابن ادریس نسبتاً مهجور و متروکه بود و به علت پستی سطح آن، بیشتر اوقات آب اطراف آن، جمع می‌شد. در سال ۱۹۶۰ م، تعدادی از تاجران نیکوکار حله، تصمیم به بازسازی و توسعه بنای مرقد ابن ادریس گرفتند. اما به علت اینکه مبلغی که برای این کار جمع‌آوری کرده بودند، کافی نبود، «مرحوم حاج حسّان مرجان»، تکمیل این پرژوه را برعهده گرفت. آنها پس از کسب اجازه از مرحوم آیت‌الله سیدمحسن حکیم، به بازسازی و توسعه بنای مرقد ابن ادریس اقدام کردند که این در سال ۱۳۸۱ ه. ق صورت گرفت و برخی شاعران، در بیان مادّه تاریخ آن، اشعاری سرودند.
ساختمان کنونی، ۱۸۱۴ مترمربع مساحت دارد و از سه سمت، با مغازه‌ها احاطه شده‌است. میان زیارتگاه، صحن وسیعی وجود دارد که میان آن، باغچه‌ای درخت‌کاری شده، به چشم می‌خورد.
ورودی مسجد، دارای جبهه‌ای کاشی‌کاری شده است و بالای نماهای بیرونی مسجد، کتیبه‌ای قرآنی روی کاشی وجود دارد. ورودی با راهروی سرپوشیده‌ای، به صحن متصل می‌گردد و در سمت چپ (جنوب) ورودی، مناره‌ای کاشی‌کاری شده به ارتفاع ۲۵ متر، وجود دارد.
بر جبهه مناره از داخل صحن، کتیبه‌ای حاوی چند بیت شعر از سیدمحمدعلی نجار در بیان مادّه تاریخ مناره (معادل ۱۳۸۰ ه. ق)، نقش بسته است.
بنای جدید مقبره که به‌جای بنای قبلی ساخته شده، شامل اتاقی است به شکل مربع که نماهای آن، کاشی‌کاری شده است. این اتاق، دارای گنبدی با گردن دایره‌ای، به ارتفاع شش متر است که دارای پوششی از کاشی‌های معروف به «کاشی کربلایی» می‌باشد. در یکی از اضلاع اتاق، ورودی مقبره قرار دارد و هریک از سه ضلع دیگر، حاوی دو پنجره مشبک رو به صحن و رواق‌های ساختمان زیارتگاه است.
![مقبره ابن ادریس حلی3]()
داخل اتاق مقبره، دو قبر برجسته با پوشش سنگ مرمر وجود دارد که طول و عرض و ارتفاع هریک، به ترتیب ۲• ۱• ۵/ ۰ متر است. یکی از این دو قبر، مدفن ابن ادریس و قبر دیگر، مدفن
سیدجلال‌الدین احمد بن یحیی است. روی دیوار مقبره، دو طرف ورودی آن، دو لوح کاشی در معرفی شخص مدفون در هریک از دو قبر، نصب شده است.
درباره قبر
سیدجلال
الدین احمد، گفتنی است که او در گذشته، دارای زیارتگاه مستقلی، نزدیک همین محل بوده است. اما مقبره وی، ویران گشته و جنازه وی، به اینجا منتقل شده است.
پشت مقبره، دو سالن وجود دارد که به حسینیه، شناخته می‌شود. اما در حال حاضر، از یکی از آنها برای نمازخانه و از سالن دیگر، محل برگزاری مراسم
دینی و مجالس ختم و عزاداری استفاده می‌کنند. سمت راست مقبره نیز یک کتابخانه عمومی وجود دارد که در زمان مرحوم
آیت‌الله سیدمحسن حکیم، تاسیس شده است.
• روضات الجنات فی احوال العلماء والسادات، محمد باقر الموسوی الخوانساری، ط ١، بیروت، دار الاسلامیة، ١۴١١ه. ق - ١٩٩١م.
• تاریخ الاسلام ووفیات المشاهیر والاعلام، شمس
الدین محمد بن احمد بن عثمان الذهبی، تحقیق: عمر عبدالسلام تدمری، بیروت، دار الکتاب العربی.
• فهرس التراث، السید محمدحسین الحسینی الجلالی، قم، دلیل ما، ١۴٢٢ه. ق.
• تلخیص مجمع الآداب فی معجم الالقاب، عبدالرزاق بن احمد الشیبانی (ابن الفوطی)، تحقیق: مصطفی جواد، دمشق، وزارة الثقافة والارشاد القومی - مطبوعات مدیریة احیاء التراث القدیم، (لا ت).
• الفهرست، علی بن عبیداللّه منتجب
الدین رازی، چاپ جلال
الدین محدث ارموی، قم ۱۳۶۶ش.
• لسان‌المیزان، ابن حجر عسقلانی، چاپ محمد عبدالرحمان مرعشلی، بیروت ۱۴۱۵ـ۱۴۱۷/ ۱۹۹۵ـ۱۹۹۶.
• الذریعة الی تصانیف الشیعة، محمدمحسن آقابزرگ طهرانی، چاپ علی‌نقی منزوی و احمد منزوی، بیروت ۱۴۰۳/۱۹۸۳.
• منتهی‌المقال فی احوال الرجال، محمد بن اسماعیل مازندرانی حائری، قم ۱۴۱۶.
• لؤلؤة‌البحرین، یوسف بن احمد بحرانی، چاپ محمدصادق بحرالعلوم، قم.
• مرقد ابن ادریس، صرخ خالد فی الحلة الفیحاء، حیدر الجد، ینابیع، العدد ٢٠، رمضان - شوال ١۴٢٨ه. ق.
• مراقد المعارف، محمد حرزالدین، تحقیق: محمدحسین حرزالدین، قم، سعید بن جبیر، ٢٠٠٧م.
زیارتگاههای عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، مقاله «مقبره ابن ادریس حلی»، ج۲، ص۵۴.
