مقام حضرت مهدی (عجّلاللهفرجهالشریف) در منطقه ام عکیط، در فاصله حدود یک کیلومتر از سمت غربی جاده نعمانیه به شهر کوت از توابع استان واسط عراق واقع شده است و داخل این مقام قبر محمد بن قاسم صوفی واقع شده است. مقام حضرت مهدی، در منطقه «ام عکیط»، در فاصله حدود یک کیلومتر از سمت غربی جاده نعمانیه به کوت، واقع است، فاصله آن از نعمانیه، ۱۵ کیلومتر و از کوت، ۲۲ کیلومتر است و حدود ۱۵۰ متر از پشت مقام، رود دجله واقع است. [۱]
حلی، احمد علی مجید، مقام امام زمان (عجّلاللهفرجهالشریف) در شهر نعمانیه، ص۱۷۳، مترجم، علیاصغر رضایی، انتظار موعود، ش ۱۸.
قدیمیترین اشاره به این مقام، مربوط به حکایت دیدار «ابن ابیجواد نعمانی» با امام زمان (عجّلاللهفرجهالشریف) است که میرزا عبدالله افندی در زندگینامه این عالم، در بخشی از کتاب خود، به نام ریاض العلماء به آن اشاره کرده است، البته این بخش از کتاب ریاض العلماء، امروزه به دست ما نرسیده است، اما خوشبختانه مرحوم محدث نوری، آنرا در کتاب النجم الثاقب، نقل کرده است، این نقل، نشان میدهد که مقام حضرت مهدی (عجّلاللهفرجهالشریف) در قرن هشتم هجری، شناخته شده بوده و در آن، آمده است که امام (عجّلاللهفرجهالشریف) در روزها و شبهای سهشنبه، در این مقام، حضور مییابد. ساختمان مقام حضرت مهدی، در گذشته، کوچکتر از بنای فعلی آن و از آجر و خشت و گل بوده است، نقل کردهاند که در گذشته، سنگی داخل مقام وجود داشته که روی آن، نام مدفون در مقام، ثبت شده بود، اما در زمان جنگ جهانی دوم که نیروهای نظامی انگلیس حدود سه در یک پادگان نظامی نزدیک مقام حضور داشتند، یک کاپیتان انگلیسی، این سنگ را به سرقت برد. کار بازسازی و توسعه بنای مقام، به شکل کنونی آن، از سال ۱۴۱۹ ه. ق- ۱۹۹۸ م، با تلاش مؤمنان و نیکوکاران نعمانیه، آغاز شد. [۳]
حلی، احمد علی مجید، مقام امام زمان (عجّلاللهفرجهالشریف) در شهر نعمانیه، ص۱۷۶، مترجم، علیاصغر رضایی، انتظار موعود، ش ۱۸.
میان بنای مقام حضرت مهدی، قبر برجستهای به ارتفاع حدود نیم متر، وجود دارد که با پارچههای سبزرنگ، پوشیده شده است، روی قبر، ضریحی از آلومینیوم به عرض ۳ متر و ارتفاع ۵/ ۳ متر وجود دارد که بالای آن، با شیشه پوشیده شده است. این قبر، مدفن محمد بن قاسم بن علی بن عمر اشرف بن امام زینالعابدین (علیهالسّلام)، مشهور به «صوفی»، دانسته شده است.
زیارتگاههای عراق، محمدمهدی فقیه بحرالعلوم، مقاله «مقام حضرت مهدی»، ج۲، ص۴۳۱. |