بخشی از تفاسیر قرن سیزدهم به همت افراد ذیل تدوین شد: ۱. سید میرزامهدی شهرستانی (م ۱۲۱۶ق) از علما و مراجع تقلید شیعه و صاحب تفسیر شهرستانی؛ ۲. مولی محمدکاظم استرآبادی حائری (م ۱۲۳۸ق) از ائمه فتوا و مراجع تقلید شیعه و صاحب تفسیر استرآبادی؛ ۳. سید میرزا محمدعلی مدرسی متخلص به وامق (م ۱۲۴۰ق) صاحب حاشیه و شرح تفسیر صافی؛ ۴. شیخ احمد احسائی از مؤسسان فرقه شیخیه (م ۱۲۴۱ق) که تفسیر وی معروف است؛ ۵. سید عبدالله شبر (م ۱۲۴۲ ق) از علما و بزرگان شیعه و مؤلف تفسیرهای متعددی مانند الجوهر الثمین فی تفسیر القرآن المبین؛ ۶. شیخ آقا محمدعلی هزار جریبی مازندرانی (م ۱۲۴۵ ق) از علما و مراجع تقلید شیعه و صاحب تفسیر البدرالباهر؛ ۷. آخوند ملاعلی نوری (م ۱۲۴۶ ق) صاحب حاشیه بر تفسیر ملاصدرا که به تفسیر نوری شهرت یافته است؛ ۸. شیخ حسن برغانی صالحی (م ۱۲۸۱ق) از علمای قزوین و صاحب تفسیر لوامع التنزیل؛ ۹. شیخ زین العابدین گلپایگانی معروف به حجة الاسلام (م ۱۲۸۹ق) از علمای شیعه و شاگرد شیخ علی کاشف الغطاء و صاحب تفسیری به نام الانوارالقدسیة فی الفضایل الاحمدیة؛ ۱۰. شیخ محمد مؤمن (زنده در سال ۱۲۹۹ق) از حکما و متالهان امامیه و صاحب تفسیر مشکاة المصابیح.
از مفسران اهل سنت در این قرن نیز می‌توان به قاضی محمد ثناء الله مظهری (م ۱۲۲۵ق) صاحب تفسیر المظهری، احمد صاوی (م ۱۲۱۴ق) صاحب حاشیة صاوی علی الجلالین، و محمود آلوسی (م ۱۲۶۳ق) صاحب تفسیر روح المعانی فی تفسیر القرآن العظیم و السبع المثانی اشاره کرد.
[۱]صدرحاج سیدجوادی، احمد، دائرة المعارف تشیع، ج۴، ص ۵۴۹-۵۵۸.
[۲]ایازی، محمد علی، المفسرون حیاتهم و منهجهم، ص۸۰۰.
