معین‌الدین علی بن جلال‌الدین محمد معلم یزدی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
معین
الدین علی بن جلال
الدین محمد معلم
یزدی، از مورخان و ادبای قرن هشتم هجری در اصفهان بوده است.
معین
الدّین علی معلّم بن جلال
الدّین محمّد یزدی، از مورخان و ادبای قرن هشتم هجری در
اصفهان بوده است. وی از شاگردان
قاضی عضدالدّین ایجی است. در ۷۴۵ق در کرمان و در ۷۵۸ق در اصفهان بوده و کتاب «
مواهب الهی» را شروع نموده و در ۷۸۹ق فوت شده است.
کتاب «مواهب الهی» در تاریخ
آل مظفر است و تا سال ۷۶۸ق را شامل می‌شود. «
اساس السلطنه»، «
ترجمه رشف النصائح الایمانیّه» و «
نزهه السرور» هم از تالیفات اوست.
وی گرچه اصفهانی نیست ولکن چون شروع کتابش در اصفهان شده و چندین مرتبه به اصفهان به عنوان ماموریّت و یا همراه با امیر مبارزالدّین آل مظفر بدین شهر آمده، نامش ذکر شد. علاوه بر ادب و تاریخ، در تمامی علوم زمان خود اعم از عقلی و نقلی مهارت داشته است.
معین
الدّین در محلّه اهرستان
یزد مسجدی ساخت و پس از وفات در آن مسجد مدفون شد. در نظم و نثر ماهر بود. این بیت از اشعار اوست:
"خون می‌چکدم به جای آب از دیده ••• کار من و دل هست خراب از دیده"
"برخیز و بیا که تا تو رفتی رفته است ••• رنگ از رخ و صبر از دل و خواب از دیده".
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۵۶۱.
