معاویة بن هشام
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
معاویة
بن هشام بن عبدالملک بن مروان با
کنیه ابو ولید، مادرش ام
هشام، فاطمه دختر
هشام بن اسماعیل بن هشام بن ولید بن مغیره بود، گفته شده زن بیخردی بود و در حالی که به
هشام باردار بود،
عبدالملک او را
طلاق داد، زمانی که
هشام متولد شد، پدرش او را
منصور نامید و به فال نیک گرفت و مادرش او را به اسم پدر خود
هشام نامید،
هشام سال ۷۲ (ه. ق) به دنیا آمد.
هشام بن عبدالملک از حاکمان دولت اموی در
شام بود که در
دمشق متولد شد و در سال ۱۰۵ (ه. ق) پس از مرگ برادرش
یزید با او
بیعت کردند.
در زمان وی جنگ سختی با
خاقان ترک در
ماوراءالنهر رخ داد که به قتل خاقان و غلبهی
عرب بر برخی از سرزمین وی منجر شد.
هم چنین
زید بن علی بن الحسین (علیهماالسلام) با لشکری از کوفه بر علیه
هشام قیام کرد.
هشام ابن هبیره را که عامل وی در
کوفه بود به سوی زید فرستاد، ابنهبیره بدون
مشورت با
هشام، زید را به
قتل رساند، وقتی
هشام از این موضوع آگاه شد کار ابنهبیره را تایید نکرد و او را گستاخ خواند و وی را از کارگزاری کوفه برکنار و مقدار یک میلیون دینار او را جریمه کرد و او را تا زمانی که زنده بود بر جایی ولایت نداد.
خلافت
هشام نوزده سال و هفت ماه به طول انجامید و در روز چهارشنبه نهم
ربیعالاول سال ۱۲۵ (ه. ق) در حالی که ۵۳ سال داشت در گذشت
و فرزندش مسلمة بر وی نماز خواند.
هشام چند فرزند داشت:
ـ مسلمة، ابوشاکر که مادرش امحکیم دختر
یحیی بن الحکم بود.
ـ سعید که گفته شده مادرش امعثمان دختر
سعید بن خالد بن عمرو
بن عثمان
بن عفان بوده است.
ـ معاویه که مادرش عبدة ـ دختر
عبدالله بن یزید بن معاویة بن ابی سفیان ـ بوده است.
ـ عبدالملک که مادرش
مخزومیه بود.
ـ محمد که مادرش طلیحه بود و مروان که در
کودکی از دنیا رفت و مادرش کنیز بوده است.
معاویة
بن هشام (۱۱۹ه/۷۳۷م)، کنیه اش ابوشاکر و جد حاکمان اندلس از
بنیامیه بود، نجیبترین فرزندان پدرش، بخشنده، جنگجو و مورد ستایش بود.
وی چند بار فرماندهی لشکرکشی تابستانی را در زمان
خلافت پدرش بر عهده داشت، در پیشرو لشکرش شجاع و قهرمان بود و چندین قلعه را فتح کرد
و در سال ۱۱۹ (ه. ق) در زمان حیات پدرش درگذشت.
در دوران
هشام در سال ۱۰۶ (ه. ق) معاویة
بن هشام به
جنگ رفت
و
وضاح امیر را فرستاد تا کشتزارها و روستاها را آتش زند، چرا که رومیان چراگاه را آتش زده بودند.
معاویه در سال ۱۰۷ (ه. ق) به جنگ تابستانی رفت، بر لشکر شام
میمون بن مهران فرمانده بود، از دریا عبور کردند تا به
قبرس رسیدند
و در همان سال آهنگ
روم کرد و به ارولیة رسید.
در سال ۱۰۸ (ه. ق) به سرزمین روم لشکر کشید و
بطال را به سوی خنجره فرستاد و آن را فتح کرد
و غنیمتهای بسیاری را از آن جا بدست آورد.
در سال ۱۰۹ (ه. ق) به روم رفت که در آن جا قلعهای به نام طیبه را گشود و جمعی از مردم
انطاکیه همراه وی آسیب دیدند.
در سال ۱۱۰ (ه. ق) به سرزمین روم لشکر کشید و دو قلعه به نامهای صمله و البوة را فتح کرد
و انبوهی از
غنائم را به دست آورد.
در سال ۱۱۱ (ه. ق) معاویة
بن هشام به جانب چپ بلاد روم لشکر برد و
سعید بن هشام به جانب راست و
عبدالله بن مریم در
دریا .
در سال ۱۱۲ (ه. ق) فرماندهی لشکر تابستانی را به عهده داشت و خرشنه از ناحیه ملطیه را فتح کرد.
در سال ۱۱۳ (ه. ق) معاویة
بن هشام از ناحیه
مرعش به روم وارد شد.
در سال ۱۱۴ (ه. ق) معاویه بر جانب چپ لشکر تابستانی و سلیمان بر جانب راست بود و این دو فرزندان
هشام بن عبدالملک بودند
که در این سال معاویة
بن هشام ربض اقرن را به تصرف در آورد.
در
ماه رمضان سال ۱۱۵ (ه. ق) به سرزمین روم تاخت
تا این که به افلاجونیه رسید.
در سال ۱۱۶ (ه. ق) نیز جنگ تابستانی کرد.
در سال ۱۱۷ (ه. ق) به سرزمین روم لشکر کشید تا به سیبره رسید.
در سال ۱۱۸ (ه. ق) نیز به سرزمین روم لشکر کشید.
در سال ۱۱۹ (ه. ق) به سرزمین روم لشکرکشی کرد
تا به بلونیه رسید.
هنگامی که بنیامیه در مشرق شکست خوردند و
بنیعباس آنان را از تخت فرمانروایی به زیر آورده،
خلافت را از آنان گرفتند،
مروان بن محمد آخرین خلیفهی اموی در سال ۱۳۲ (ه. ق) کشته شد، بنیعباس آلمروان را در هر جا کهیافتند کشتند، حتی در زیر زمین هم به جستجوی آنان پرداختند، یکی از آنان که توانست از مهلکه بگریزد،
عبدالرحمن فرزند معاویة
بن هشام، معروف به
عبدالرحمن الداخل بود که قوم او در
مغرب به او امید سروری داشتند و به سبب علاماتی که در او میدیدند. او را بر
مسلمة بن عبدالملک ترجیح میدادند؛ چون عبدالرحمن این سخنان را شنیده بود، همواره در آرزوی رفتن به
مغرب بود، وقتی از شام گریخت، بر خویشان مادری خود در مغرب ـ که از قبیلهی نفزه و از بربرهای
طرابلس بودند ـ وارد شد.
سپس از راه دریا به اندلس رفت و مهاجران بنیامیه به دنبال وی به
اندلس رفتند و در آن جا یک دولت اموی تاسیس کردند.
عبدالرحمن در سال ۱۳۹ (ه. ق) به اندلس رفت و سی و سه سال و چهار ماه
حکومت کرد و پس از وی پسرش
هشام بن عبدالرحمن هفت سال حکومت کرد.
و اندلس هرگز تحت فرمانبرداری بنیعباس داخل نشد.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «معاویة بن هشام»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۵/۰۲/۲۵