به منظور پایان دادن به اختلافات میان مصاحف و نیز اختلاف قاریان در چگونگی قرائت و ضبط کلمات، مصحف‌هایی به دستور عثمان تهیه و به بلاد اسلامی فرستاده شد تا ملاک و معیاری برای سایر مصاحف باشد. از این رو به «مصاحف عثمانی» و « مصحف امام » شهرت یافتند.
۱. همانند سایر مصاحف صحابه ، سور طوال (بلند) مقدم بر سورقصار (کوتاه) و به ترتیب کنونی قرآن مجید بوده است؛ ۲. فاقد هرگونه علامت، اعراب و نقطه گذاری برای تعیین نوع حرف و حرکت آن و همچنین فاقد هرگونه علامتی دال بر تقسیمات قرآن بوده‌اند؛ ۳. غلط‌های املایی و ناهمگونی کلمات در رسم الخط آنها وجود داشت.
مصاحف عثمانی از همان ابتدا مورد توجه و استقبال مسلمانان سراسر جهان اسلام قرار گرفت؛ اما اندک اندک پس از پیدایی تغییر و تحولات در خط و کتابت ، تحت الشعاع مصاحف پس از خود واقع شد که دارای امتیازاتی نسبت به مصاحف عثمانی بودند؛ تا جایی که امروزه اثری از این مصاحف عثمانی در دست نیست.
