مِشْکاة (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

مِشْکاة (به کسر میم) از واژگان نهج البلاغه به معنای قندیلی که در آن چراغ می‌گذارند است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) از این واژه استفاده نموده است.
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---

مِشْکاة به معنای قندیل که در آن چراغ می‌گذارند آمده است.
المنجد گوید: آن هر روزنه بی‌نفوذ است. هر چیزی‌که در آن یا بر آن چراغ می‌گذارند.

---

برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:

۲.۱ - مِشْکاة - خطبه ۱۰۸ (در وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله))

امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) فرموده است: «اخْتارَهُ مِنْ شَجَرَةِ الاَْنْبياءِ، وَ مِشْكاةِ الضّياءِ»
«خدا آن حضرت را از شجره و نسل پیامبران و از قندیل نور انتخاب کرد.»

---

این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---