مروان بن ابی حفصه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوسمط مروان بن سلیمان یمامی (
۱۰۵-
۱۸۹ق)، از شاعران برجسته عصر خویش بود که
خلفای بنی عباس را
مدح میکرد. خاندان وی که بیشتر
یهودی بودند، با
اهلبیت (علیهمالسّلام) بسیار دشمنی میورزیدند و به سبب سرودهاش بر ضد اهلبیت (علیهمالسّلام) به دست
صالح بن عطیه در
بغداد کشته شد.
ابوسمط مروان
بن سلیمان
بن یحیی
بن ابی حفصه اموی
یمامی رشیدی، ایرانی الاصل بود. در
یمامه زاده شد
و در همانجا پرورش یافت.
او قبل از بیست سالگی
شعر میسرود.
با اشعار قدما آشنایی داشت
و از شاعران برجسته عصر خویش بهشمار میرفت.
خانواده وی همگی شاعر بودند.
راویانی چون
خلف احمر و
اصمعی اشعار او را روایت کردهاند. گویند که وی
علم لغت نمیدانست، همچنین اشعار دیگران را در برابر مبلغ ناچیزی خریداری، و سپس آن را منقح میساخت.
او بیشتر اشعارش را از
دعامة بن عبدالله طائی یمامی گرفته است.
مروان به
بغداد رفت و خلفای بنی عباس را مدح گفت،
به ویژه با
هجو علویان به دربار
هارون الرشید (خلافت
۱۷۰-
۱۹۳ق) راه یافت.
خاندان وی که بیشتر
یهودی بودند، با اهلبیت (علیهمالسّلام) بسیار دشمنی میورزیدند.
او از راه مدح خلفا و حاکمان وقت، ثروت زیادی اندوخت.
با این همه او بسیار
بخل میورزید.
علیرغم اینکه
طبری میگوید که مروان درباره یکی از حوادث سال
۱۸۹ق شعر سروده است
و این، حکایت از زنده بودنش در آن سال دارد،
خطیب بغدادی معتقد است که وی در سال
۱۸۱ یا
۱۸۲ق به سبب سرودهاش بر ضد اهلبیت (علیهمالسّلام) به دست صالح
بن عطیه در بغداد کشته شد
و در مقبره نصر
بن مالک به خاک سپرده شد.
اشعار وی سیصد ورقه است.
قصیده لامیه او که افزون بر شصت بیت میباشد، موجود است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۵۸، برگرفته از مقاله «مروان
یمامی».