مرح (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَرَح (به فتح میم و راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شادى فزون از حدّ و تكبّر است.
مَرِح (به فتح میم و كسر راء) وصف است به معنى متكبّر می‌باشد. این کلمه دو بار در
نهج البلاغه آمده است.
مَرَح به معنای شادى فزون از حدّ و تكبّر است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
طاووس فرموده:
«يَمْشِي مَشْيَ الْمَرِحِ الْـمُخْتَالِ، وَ يَتَصَفَّحُ ذَنَبَهُ وَ جَنَاحَهُ» يعنى: «مانند متكبّر ناز فروش راه مى‌رود و دم و بال‌هايش را باز مى‌كند.»
(شرح‌های خطبه:
) «مرح» به فتح اول و كسر دوم وصف است به معنى متكبّر می‌باشد.
درباره
انسان فرموده:
«فَمَاتَ فِي فِتْنَتِهِ ... دَهِمَتْهُ فَجَعَاتُ الْمَنِيَّةِ فِي غُبَّرِ جِمَاحِهِ، وَ سَنَنِ مِرَاحِهِ» «غبّر» جمع غابر به معنى باقى مانده، «جماح» سركشى، «سنن»: راه‌ها و طريقه‌هاست. يعنى «در فتنه‌اش از دنيا رفت، پيشامدهاى مرگ او را در باقيمانده‌هاى سركشى و راه‌هاى تكبّرش احاطه كرد.»
(شرح‌های خطبه:
)
دو مورد از آن در نهج البلاغه به كار رفته است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مرح»، ج۲، ص۹۷۰.
