مرباع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مِرْباع (به کسر میم و سکون راء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای مکانی است که علف آن در اوّل بهار می‌روید و نیز به معنی بارانی است که در اول بهار می‌بارد. جمع آن مرابیع است که فقط یک دفعه در «
نهج البلاغه» به کار رفته است.
مِرْباع مکانی است که علف آن در اوّل بهار می‌روید: «المرباع: المکان ینبت نباته فی اوّل الربیع»
و نیز به معنای بارانی است که در اول بهار می‌بارد و جمع آن مرابیع می‌باشد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف
اسلام فرموده:
«لا تَفْنَی غَرائِبُهُ وَ لا تَنْقَضی عَجائِبُهُ فیهِ مَرابیعُ النِّعَمِ وَ مَصابیحُ الظُّلَمِ» یعنی «غرائب آن تمام نمی‌شود، عجائبش پایان نمی‌پذیرد، در آن است باران‌های نعمت‌ها و چراغ‌های ظلمت‌ها.»
(شرح‌های خطبه:
)
این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مرباع»، ج۱، ص۴۲۹.
