مَذْهَب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَذْهَب (به فتح میم و سکون ذال و فتح هاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای اعتقاداتى است كه به طرف آن‌ها مى‌روند يعنى
عقیده پيدا مى‌كنند.
جمع آن
مَذاهِب (به فتح میم و کسر هاء) است.
مَذْهَب اعتقاداتى است كه به طرف آن‌ها مى‌روند يعنى عقيده پيدا مى‌كنند.
اكثر استعمالش در
ادیان است، در مطلق آراء نيز به كار مى‌رود.
جمع آن
مَذاهِب (به فتح میم و کسر هاء) است.
برخی از مواردی که در «
نهج‌البلاغه» استفاده شده به شرح ذیل می باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره آدم
جاهل فرموده:
«لا يَحْسَبُ العِلْمَ فی شیْء مِمّا أَنْكَرَهُ وَ لا يَرَى أَنَّ مِنْ وَراءِ ما بَلَغَ منه مَذْهَباً لِغَيْرهِ.» «در آن‌چه
انکار كرده علمى گمان نمى‌كند و در غير آن‌چه به آن رسيده است مذهبى و رأيى به غير خودش نمى‌بيند.»
امیرالمومنین علی علیه السلام در
خطبه ۸۵ می‌فرمایند:
«وَ لا تُرَخّصوا لِأَنْفُسِكُمْ؛ فَتَذْهَبَ بِكُمُ الرُّخَصُ مَذاهِبَ الْظَّلَمَةِ وَ لا تُداهِنوا فَيَهْجُمَ بِكُمُ الْإِدْهانُ عَلَى الْمَعْصيَةِ.» «به خود بيش از حد آزادى مدهيد كه اين شما را به
ستمگری مى‌كشاند، و آن قدر هم
مداهنه و
سستی نورزيد، كه سستى شما را به
معصیت (
مصیبت) مى‌كشاند.»
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مذهب»، ج۱، ص۴۱۸.
