مخلصین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خداوند در قران برای
مخلَصین خصایصی ذکر کرده است که در ذیل به آن‌ها پرداخته می‌شود.
مخلَصین کسانی هستند که
خداوند تعالی، آنان را برای خود
خالص کرده است: «الّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصین».
در شماری از آیات، از انسان‌هایی با عنوان
مخلَصین به
صیغه مفعول یاد شده؛ یعنی انسان‌هایی که خداوند آن‌ها را پاک و
خالص کرده است: «انّا اخلَصنهُم
بِخالِصَةٍ ذِکرَی الدّار»
درباره هدف از برگزیدن
مخلَصین باید گفت: لازم است خداوند همواره در میان انسان‌ها، افرادی را برانگیزاند که
اخلاص کامل داشته و دارای نفوس پاک،
قلوب طاهر و فطرت مستقیم توحیدی باشند تا توحید در جامعه بشری را حفظ کنند.
خداوند،
مشرکان و گمراهان امّت‌های پیشین را نابود کرده و
مخلَصین را رهاینده است: «فَانظُر کَیفَ کانَ عقِبَةُ المُنذَرین الّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصین»
چنان‌که در آخرت نیز آن‌گاه که تکذیب‌کنندگان برای حضور در عذاب برانگیخته می‌شوند،
مخلَصین را احضار نمی‌کند
«فَکَذَّبوهُ فَانَّهُم لَمُحضَرون الّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصین».
از جمله شؤون
مخلَصین آن است که نوعی
علم و
یقین دارند، غیر از علوم متعارفی که نزد انسان‌های معمول است، و خداوند به وسیله آن علم، هرگونه
بدی و
زشتی را از آنان دور می‌کند؛ ازاین‌رو ایشان مرتکب هیچ
معصیتی نشده، حتّی قصد هیچ گناهی نیز نمی‌کنند و این همان عصمت الهی است؛ چنان‌که خداوند،
حضرت یوسف علیه‌السلام را از آلوده شدن به
گناه و قصد آن حفظ کرد: «... و هَمَّ بِها لَولا ان رَءا بُرهنَ رَبّهِ کَذلِکَ لِنَصرِفَ عَنهُ السّوءَ و الفَحشاءَ انَّهُ مِن عِبادِنَا المُخلَصین».
ابلیس، باطل یا گناهان را برای انسان‌ها
زینت می‌دهد تا آن‌ها را گمراه سازد؛ ولی از آن‌جا که
قلوب مخلَصین به‌طور کامل برای خدا
خالص شده و جز او کسی در آن راه ندارد،
ابلیس نمی‌تواند آن‌ها را گمراه کند؛
«قالَ رَبّ بِما اغوَیتَنی لَازَیّنَنَّ لَهُم فِی الارضِ و لَاغوِیَنَّهُم اجمَعین الّا عِبادَکَ مِنهُمُ المُخلَصین»
«قالَ فَبِعِزَّتِکَ لَاغویَنَّهُم اجمَعین الّا عِبادَکَ مِنهُمُ المُخلَصین».
خداوند از هر آن‌چه کافران یا مطلق انسان‌ها او را بدان وصف می‌کنند، منزّه است و فقط بندگان
مخلَص الهی می‌توانند او را آن‌گونه که شایسته است، وصف کنند: «سُبحنَ اللَّهِ عَمّا یَصِفون الّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصین».
گرچه جزای انسان‌ها در آخرت، نفس عمل آنان است،
مخلَصین از این قاعده مستثنایند و برای آن‌ها، بالاتر از جزای عملشان،
رزقی معلوم است. مقصود از رزق معلوم، رزقی خاص و جدا از
رزق دیگران و بالاتر از آن‌ها است
«و ما تُجزَونَ الّا ما کُنتُم تَعمَلون الّا عِبادَ اللَّهِ المُخلَصین اولکَ لَهُم رِزقٌ‌مَعلوم».
دائرة‌المعارف قرآن کریم، برگرفته از مقاله اخلاص. فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۱، ص۳۴۳.
