محمدحسین بن ملک‌محمد ثاقب اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمدحسین بن ملک‌محمد ثاقب اصفهانی، شاعر و
ادیب و از سخنوران
قرن سیزدهم هجری می‌باشد.
میرزا محمّدحسین اصفهانی، متخلّص به «ثاقب» بن ملک‌محمّد بن محمّد شاعر و
ادیب. از سخنوران
قرن سیزدهم هجری. او از خاندان ملّاملک احمد است که قاضی عسکر
دولت قاجاریه بوده و اصل این خاندان از روستای «لاو» سمیرم است. در
اصفهان علم و ادب آموخته و سپس در
تهران به دربار
فتحعلی شاه راه یافته و به مشاغل دیوانی روی آورد. «ثاقب» به امر فتحعلی شاه کتاب «
تاریخ جهان آرا» را تالیف نمود.
[در غزل سرائی ماهر بوده و
قصیده را با استادی می‌سرود و در مدح
سیّدمحمّدباقر حجّةالاسلام شفتی، منوچهرخان معتمدالدّوله (حاکم اصفهان) و محمّدتقی
میرزا حسام السّلطنه (حاکم ایالات عرابی ایران) قصایدی غرّاء سروده است.
]
وی سرانجام در سال ۱۲۵۸ق وفات یافت. برادرزاده‌اش
میرزا نصراللَّه شهاب لاوی اصفهانی از شعرای معروف عهد قاجاریه است. و این مصرع را در سوگ عمّ خود گفته است:
«شهابا همی سوز بر یاد ثاقب»
ثاقب جدّ فامیل ملک احمدی ساکن محلّه پای قلعه اصفهان می‌باشد.
[این چند بیت از قصیده او در مدح سیّد حجّةالاسلام شفتی انتخاب شد
]هر شب سپهر گوهر انجم کشد به دوش ••••• تا صبح‌دم کند به قدوم تواش نثار
تا هست در زمانه ز آویز مهر و ماه ••••• در گوش آسمان به شب و روز، گوشوار
بادا غلام حلقه به گوش درت همی ••••• شب ماه و روز مهر، به تایید کردگار
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۷۷۲-۷۷۳.
