محمدحسین بن ملک‌محمد ثاقب اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمدحسین بن ملک‌محمد ثاقب اصفهانی، شاعر
و ادیب و از سخنوران
قرن سیزدهم هجری می‌باشد.
میرزا محمّدحسین اصفهانی، متخلّص به «ثاقب» بن ملک‌محمّد بن محمّد شاعر
و ادیب. از سخنوران
قرن سیزدهم هجری. او از خاندان ملّاملک احمد است که قاضی عسکر
دولت قاجاریه بوده
و اصل این خاندان از روستای «لاو» سمیرم است. در
اصفهان علم و ادب آموخته
و سپس در
تهران به دربار
فتحعلی شاه راه یافته
و به مشاغل دیوانی روی آورد. «ثاقب» به امر فتحعلی شاه کتاب «
تاریخ جهان آرا» را تالیف نمود.
[در غزل سرائی
ماهر بوده
و قصیده را با استادی می‌سرود
و در مدح
سیّدمحمّدباقر حجّةالاسلام شفتی، منوچهرخان معتمدالدّوله (حاکم اصفهان)
و محمّدتقی میرزا حسام السّلطنه (حاکم ایالات عرابی ایران) قصایدی غرّاء سروده است.
]
وی سرانجام در سال ۱۲۵۸ق وفات یافت. برادرزاده‌اش میرزا نصراللَّه شهاب لاوی اصفهانی از شعرای معروف عهد قاجاریه است.
و این مصرع را در سوگ عمّ خود گفته است:
«شهابا همی سوز بر یاد ثاقب»
ثاقب جدّ فامیل ملک احمدی ساکن محلّه پای قلعه اصفهان می‌باشد.
[این چند بیت از قصیده او در مدح سیّد حجّةالاسلام شفتی انتخاب شد
]هر شب سپهر گوهر انجم کشد به دوش ••••• تا صبح‌دم کند به قدوم تواش نثار
تا هست در زمانه ز آویز
مهر و ماه ••••• در گوش آسمان به شب
و روز، گوشوار
بادا غلام حلقه به گوش درت همی ••••• شب
ماه و روز
مهر، به تایید کردگار
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۷۷۲-۷۷۳.
