شیخ محمّدحسن داورپناه، عالم کامل و فقیه جلیل. در حدود سال ۱۳۰۰ق در خوانسار متولّد گردیده و در محل تولّد خود و اصفهان نزد آخوند ملّاعبدالکریم گزی، آقاسیّدمحمّدباقر درچه‌ای، آخوند ملّامحمّد کاشانی و دیگران به تحصیل پرداخته و سپس به نجف اشرفمهاجرت نموده و خدمت آیاتعظامسیّدمحمّدکاظمطباطبائی یزدی و آخوند ملّامحمّدکاظم خراسانی کسب فیض نموده و مجتهدی مسلّم و عالمی کامل گردیده و به اصفهان مراجعت نمود. وی سال‌ها در مدرسه درکوشک «فرائد»، «متاجر» و «کفایه» تدریس می‌نمود و ده‌ها تن از افاضل این شهر از محضر درس او کسب فیض نموده‌اند. وی در فقه و اصول و ادبیات در حدود سطوح و خارج تدریس می‌فرمود و در کشف معضلات علوم ید و بیضا می‌نمود. آیت‌الله میرزا ابوالحسن شمس‌آبادی از جامعیّت و فضائل و علوم آن مرحوم ستایش زیاد می‌نمود. او از بدو تشکیل مدارس جدید به خدمت فرهنگ وارد شده و بدین جهت مقدمات علمی مشارٌالیه مجهول ماند و آن‌طور که باید و شاید از ایشان استفاده نگردید. [وی علاوه بر داشتن محضر شرعی] سال‌ها در ارتش به عنوان قاضی عسکر خدمت می‌نمود.
سرانجام در ماه رجب ۱۳۸۲ق به سن متجاوز از ۸۰ سال وفات یافته و در تکیه سیّدالعراقین در تخت فولاد مدفون گردید و بر سر مزار او بقعه‌ای کوچک و زیبا بنا شد. نگارنده مدّتی از محضر ایشان در علوم ادبیّت استفاده نموده است.
[۱]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۲، ص۶۸۳-۶۸۲.
[۲]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، سیری در تاریخ تخت فولاد، ص۱۰۷-۱۰۸.
[۳]جابری انصاری، حاج میرزا حسن خان، تاریخ اصفهان، ص۳۲۸.
