او در مصرف وجوهات شرعیاحتیاط فراوان می‌نمود و از مصرف شخصی آن خودداری می‌نمود و در نهایت قناعت و زهد از راه درآمد زمینی که در نجف‌آباد داشت گذران زندگی می‌نمود. او و حاج آقا رحیم ارباب و میرزا علی‌آقا شیرازی سه عالم اخلاقی بودند که رفاقت و همدلی و روحیه معنوی آنان زبانزد اهل معرفت بود.
کتب و رسائلی در فقه و اصول از تقریرات اساتید خود نوشته و ضمناً کتابی به نام «فضیلة السیّاده» درباره سادات و اهمیت مقام آنان و احادیث وارده در این موضوع تالیف نموده که به چاپ رسیده است.
[۱]مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۵۲۰.
