محمد منتصر ادریسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد
بن ادریس دوم، یکی از شخصیت‌های
آل‌ادریس و ملقب به المنتصر یا المنتظر، سومین پادشاه
آل ادریس بود که پس از مرگ پدرش
ادریس دوم جانشین وی شد و حکومت را میان برادرانش تقسیم کرد. اما برادرش
عیسی بر علیه او شورش نمود و محمد برادر دیگرش
عمر را به جنگ با او فرستاد. عمر موفق شد تا شورش برادر را سرکوب نماید. محمد منتصر
ادریسی سرانجام به
سال ۲۲۱ ق درگذشت.
آلِ
اِدْریس، سلسله‌ای
شیعی‌مذهب، منسوب به
ادریس بن عبدالله نواده
حسن بن علی (علیه‌السلام) که از ۱۷۲ تا ۳۷۵ق/۷۸۹ تا ۹۸۵ در مغرب اقصی (
مراکش و بخشی از
الجزایر) حکومت داشتند.
محمد
بن ادریس بن ادریس (حکومت: ۲۱۳-۲۲۱ق/۸۲۸-۸۳۶م)، پس از مرگ پدرش،
ادریس دوم ـ که در
سال ۲۱۳ ق روی داد ـ جانشین وی شد و لقب «المنتصر» یا «المنتظر» را به خود داد. از
ادریس دوم ۱۲ پسر برجای ماند؛ محمد، بزرگ‌ترین فرزند او بود و پس از پدر بر تخت نشست.
او توصیه مادربزرگش «کنزه» را پذیرفت و حکومت ادریسیان را، میان دوازده برادرش تقسیم کرد. سهم او از حکومت، شهر «فاس» و توابعش بود. این کار موجب نابسامانی‌های سیاسی و آغاز جنگ‌های داخلی شد.
برادرش
عیسی به قصد تسلّط بر حکومت، علیه محمد دست به شورش زد و دعوی استقلال کرد. محمد از برادرش
قاسم خواست تا با
عیسی به کارزار بپردازد، ولی وی از این کار امتناع کرد.
محمد خواسته خود را با برادرش، عمر در میان گذاشت. عمر این تقاضا را پذیرفت و به جنگ با
عیسی روی آورد. پس از غلبه بر وی، بر مناطق تحت حکومت برادرش (
عیسی) دست یافت. پس از آن با قاسم به جهت خودداری از رویارویی با
عیسی به نبرد پرداخت و با ضمیمه کردن شهرهای تحت امر
عیسی و قاسم به قلمرو خود، توانست مملکت خود را توسعه دهد. عمر که نیای سلسله
آل حمود است، چندی بعد به
سال ۲۲۰ ق درگذشت و محمد قلمرو او را به پسر وی علی داد.
شش ماه پس از مرگ عمر، برادرش محمد
بن ادریس به سال ۲۲۱ ق س از ۸ سال
حکومت در فاس درگذشت.
در میان فرزندان به جای مانده از محمد، پسری به نام علی وجود داشت که تنها نه سال از عمر وی می‌گذشت.
علی بن محمد، که به دلیل بهره‌گیری از مربیان دلسوز و در اثر حسن تربیت، اخلاق نیکویی پیدا کرده بود، جانشین پدر شد.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل‌ادریس»، ج۱، ص۳۶۴. عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۴۸۹.
