محمد بن منصور مرادی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوجعفر محمد بن منصور مرادی (م حدود
۲۹۰ق)، مفسر،
محدث،
فقیه، مورخ، عالم به
علم قرائت و از برجستگان
شیعه اهلبیت (علیهمالسّلام) در
عراق در
قرن سوم هجری قمری بود.
ابوجعفر محمد
بن منصور
بن یزید مرادی
زیدی کوفی، از برجستگان شیعه اهلبیت (
علیهمالسّلام) در عراق بود.
حدیث را از کسانی چون
حسن بن عبدالواحد کوفی و
سلیمان بن خالد فرا گرفت. ابوجعفر استاد قرائت بود و آن را از اصحاب
حمزة بن حبیب، از پیشوایان هفتگانه علم قرائت آموخت.
از شاگردان وی در حدیث و قرائت افرادی چون
احمد بن محمد بن سعید همدانی،
حسین بن سعدان و
عبدالله بن عبدالمجید را میتوان نام برد.
کحاله با استفاده از آثار بر جای مانده از او نوشته که مرادی در علومی چون تفسیر، حدیث، فقه، تاریخ و قرآن مهارت داشت.
ابن ندیم او را از علمای
زیدیه دانسته و آثار متعددی را برای او ذکر کرده که عبارتاند از: التفسیر الکبیر، التفسیر الصغیر، کتاب احمد
بن عیسی (امالی)، سیرة الائمة العادله، کتابهایی در احکام مثل طهارة و صلوة الخمیس، رسالهای از زبان برخی از
سادات علوی خطاب به
حسن بن زید علوی در
طبرستان علوم آل محمد (صلیاللهعلیهوآلهوسلّم)، کتاب الذکر المناهی
و عدد سور القرآن و عدد آیاته و عدد کلماته و حروفه و نصفه و اثلاثه و اخماسه و اسداسه و اسباعه و اثمانه و اتساعه و اعشاره و اجزاء عشرین و اجزاء ثلاثین. کتاب اخیر در جای دیگری به اختلاف المصاحف تعبیر شده است.
تاریخ وفات وی حدود
۲۹۰ق است.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۷۳۹-۷۴۰، برگرفته از مقاله «محمد مرادی».