محمد بن عبدالرحمن اموی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن عبدالرحمن اموی، از امیران
قرن سوم قمری
دولت امویان در اندلس بود. به بیان تاریخ‌نگاران وی سخنور و
ادیب و در حق زیردستان و رعیت خود بسیار نیکی می‌کرد و خردمند و عدالت‌پیشه بود.
ابوعبدالله، محمد بن
عبدالرحمان بن
حکم بن
هشام اموی، از امیران
دولت امویان اندلس بود. مادرش
اُمّ ولد و نامش بهیره بود. پس از مرگ پدرش در سال ۲۳۸ق به حکومت رسید و ایامش به کام بود. او در حق زیردستان و رعیت خود بسیار نیکی می‌کرد و خردمند و عدالت‌پیشه بود. اهالی شهرهای مستقل در دوران او دوستش می‌داشتند؛ تا آن‌جا که
بنی مدرار در «
سجلماسه» و
محمد بن افلح در «
تاهرت» (که مستقل بودند) بدون مشورت با او و بدون نظرخواهی از او، برای رفع مشکلات خود، کمترین اقدامی نمی‌کردند و نظرش را محترم می‌شمردند.
او با فرنگیان بسیار جنگید و بر آنان تاخت. بسیاری از کارگزاران برضدش شورش کردند و او شورشیان را سرکوب کرد. از همه خلفای
اندلس بخشنده‌تر بود و علاوه بر این صفات، سخنور و ادیب نیز بود. در دوران او،
عمر بن حفصون قیام کرد.
ابن عذاری می‌گوید: «او بسیج اجباری و پیوستن به سپاه را از اهل قرطبه برداشت و آنان را آزاد گذاشت تا اگر بخواهند داوطلبانه و بدون
اجبار برای
جهاد حرکت کنند و به سپاهیان بپیوندند. با این‌کار، نزد آنان محبوب شد و بسیار او را ستودند.» او بیش از پنجاه فرزند از خود به‌جا گذاشت. در قرطبه زاده شد و در همان‌جا در ۶۶ سالگی درگذشت. پس از او، پسرش
منذر امیر شد.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۱۵.
