محمد بن صالح علوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
محمد بن صالح علوی، از نوادگان
امام حسن (علیه‌السلام) بود که
واثق عباسی امارت
مدینه را به او واگزار کرد.
محمد
بن صالح
بن عبدالله بن موسی بن عبدالله بن حسن مثنی، فرزند
حسن بن علی بن ابی طالب (علیهم‌السلام) است.
واثقِ عباسی او را به امارت
مدینه گماشت، و
متوکل عباسی او را از امارت برکنار کرد؛ از این رو محمد با گروهی از
طالبیان بر او خروج کرد و متوکل همچنان به فکر حیله‌ای بود تا آن‌که او را در سال ۲۴۰ق دستگیر و سه سال زندانی کرد. سپس او را آزاد کرد و محمد به
حجاز بازگشت. شعر ذیل را در زندان سروده است:
«پس از آن‌که بیماری عشق بهبود یافته بود، برقی از منزلگاه محبوب درخشید. که دست‌یابی به آن آسان به‌نظر می‌رسید؛ ولی به غایت، دشوار بود.
نزدیک رفت تا ببیند این درخشش از کجاست؛ اما نتوانست و زندانبان، او را بازداشت کرد. پس در حقیقت، آتش، همان است که در سینه‌اش زبانه می‌کشد و آب، آن است که پیوسته از چشمانش فرو می‌بارد.»
محمد در حجاز درگذشت. در تاریخ وفاتش اختلاف است؛ در برخی اقوال، تاریخ فوتش سال ۲۴۸ق و در پاره‌ای دیگر سال ۲۵۵ق آمده است.
عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۸۴.
