محمد بن ابراهیم تونسی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالله محمد بن ابراهیم بن عبدوس تونسی (
۲۰۲-
۲۶۰ق)، مشهور به ابن
عبدوس، از محدثان
موثق و از مفسران و فقیهان
مالکی مذهب قرن سوم هجری قمری بود.
ابوعبدالله محمد بن ابراهیم بن
عبدوس قرشی تونسی، مشهور به ابن
عبدوس، خاندانش اصالتاً ایرانی و از موالی
قریش بهشمار میآمدند.
ابن
عبدوس در سال ۲۰۲ق در
قیروان به دنیا آمد و از پیروان و شاگردان بزرگ
سحنون بن سعید بود.
ابن
عبدوس از محدثان موثق و از مفسران و فقیهان مالکی مذهب بوده که بیشتر وقتش را در پژوهش و
تدریس یا نیایش میگذراند.
وی نظریه تازهای درباره
ایمان مطرح کرد که بر پایه آن
انسان میتوانست تنها از ایمان خود در گذشته و حال مطمئن باشد نه در آینده. وی در این عقیده، پیروانی پیدا کرد که آنان را
عبدوسیّه میخواندند. او بر سر این نظریه با سحنون و پیروانش به بحث و جدل پرداخت، ولی ناچار از گفتههایش دست برداشت.
ابن
عبدوس در سال ۲۶۰ق از دنیا رفت.
آثارش عبارتاند از: مجموعهای در
فقه مالکی الورع، فضائل اصحاب مالک، مجالس مالک
التفاسیر که متضّمن تفسیر کتاب المرابحه، المواضحه و الشفعه است، شرح مسائل من المدوّنه
و اخبار العلماء.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۶۵۱-۶۵۲، برگرفته از مقاله «محمد ـ ابن
عبدوس».