مُبالَغَة (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُبالَغَة (به ضم باء) از
مفردات نهج البلاغه، به معنای تلاش شدید و رساندن به آخر همراه با شدّت است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
اعتدال در
جدال و خصومت، از این واژه استفاده نموده است.
مواردی متعدد از این مادّه در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
مُبالَغَة (به ضم باء) به معنای تلاش شدید و رساندن به آخر همراه با شدّت آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
بالَغَ في الأمر يُبالِغُ مُبالِغَةً: اِجتَهَدَ فيهِ وَ لَم يقصِر.»
یکی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص اعتدال در جدال و خصومت فرموده است:
«مَن بالَغَ في الْخُصومَةِ أَثِمَ، وَ مَنْ قَصَّرَ فيها ظُلِمَ، وَ لا يَسْتَطيعُ أَنْ يَتَّقِيَ اللهَ مَنْ خاصَمَ.» «كسى كه در دشمنى با دشمنان افراط كند گنهكار است و كسى كه كوتاهى كند بر خود ستم كرده و كسى كه با ديگران به دشمنى برخيزد، توانايى ندارد حقّ تقوا را رعايت كند.»
مواردی متعدد از این مادّه در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بلاغ»، ص۱۵۴.
