مالزی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
کشور مالزی در جنوب شرقی
آسیا واقع شده و از لحاظ جغرافیائی از دو قسمت کاملا جدا تشکیل شده است. این کشور از
کشورهای اسلامی می‌باشد.
شبه جزیره مالایی مدت زیادی از یک جایگاه مهم (مرکزی) در مسیرهای تجاری بین
چین و
خاورمیانه برخوردار بوده است. اولین پادشاهی مالایی که بر بنادر شهرهای ساحلی حکومت می‌کرد در
قرن ۱۰ میلادی تشکیل شد. اولین مدارک مبنی بر وجود
اسلام در شبه جزیره مالایی به قرن ۱۴ میلادی در ترنگانو بر می‌گردد، اما طبق برخی منابع مهاراجا دربار راجا (۱۱۷۹ ۱۱۳۶ میلادی) در قرن ۹ به اسلام گروید و نام خود را به مظفرشاه تغییر داد.
در سال ۱۵۱۱، مالاکا توسط کشور پرتغال تصرف شد و در آنجا یک مستعمره ایجاد نمود. پس از آن، تا زمان آغاز
جنگ جهانی دوم، بخش‌های مختلف شبه جزیره مالایی تحت سلطه قدرت‌های مختلف قرار داشت. در پی تصرف مالزی از سوی ژاپنی
ها در (۱۹۴۵ ۱۹۴۲) طی جنگ جهانی دوم، حمایت عمومی از
استقلال افزایش یافت. برنامه‌های پس از جنگ انگلیسی
ها برای یکپارچگی اداره مالایا تحت یک مستعمره پادشاهی واحد که اتحادیه مالایی نامیده شد، با مخالفت شدید از سوی مالایایی
ها مواجه شد که مخالف تضعیف حاکمان مالایایی و اعطای شهروندی به نژاد چینی بودند. اتحادیه مالایایی در سال ۱۹۴۶ تاسیس شد و شامل تمامی املاک بریتانیا در مالایا، به استثنای سنگاپور می‌شد.
طی این زمان، شورشیان تحت رهبری حزب
کمونیست مالایا عملیات چریکی خود را برای مجبور ساختن بریتانیا به خروج از مالایا انجام دادند و در نهایت استقلال به فدراسیون مالایایی در چارچوب کشورهای مشترک المنافع در ۳۱ اوت ۱۹۵۷ اعطا گردید.
بین
دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰، مالزی رشد چشمگیر اقتصادی را تحت رهبری دکتر مهاتیر محمد تون، تجربه کرده است. این دوره به عنوان انتقال از
اقتصاد مبتنی بر
کشاورزی به اقتصاد
صنعت محور در حوزه‌هایی چون کامپیوتر و وسایل الکترونیک، محسوب می‌شود. در طی این دوران بود که منظره فیزیکی مالزی با ایجاد پروژه‌های کلان و متعدد تغییر یافت.
در اواخر دهه ۱۹۹۰، مالزی در اثر بحران مالی آسیا و نیز ناآرامی سیاسی ایجاد شده به دلیل برکناری معاون نخست وزیر، انور ابراهیم، دچار تزلزل شد. در سال ۲۰۰۳، دکتر مهاتیر محمد، پرسابقه‌ترین نخست وزیر مالزی، به نفع معاون خود عبداله احمد بداوی، از
حکومت کناره گیری کرد.
مالزی یک کشور منتخب سلطنتی با
حکومت پادشاهی مشروطه است. این کشور ظاهرا از سوی یک حاکم عالی که معمولا از آن به عنوان
شاه مالزی یاد می‌شود، اداره می‌گردد. او برای یک دوره پنج ساله در میان نه سلطان موروثی ایالات مالایایی انتخاب می‌شود؛ چهار ایالت دیگر، اسما دارای فرماندارانی هستند که در امر این انتخاب شرکت نمی‌کنند. این امر موجب می‌شود که مالزی یک کشور دارای
سلطنت محسوب شود.
نظام حکومتی در مالزی نسبتا الگوبرداری از نظام پارلمانی سیستم وست مینیستر، یا به عبارتی میراث حکومت استعمار بریتانیا است. اما در عمل، بیشتر
قدرت در شاخه اجرائی دولت متمرکز می‌ود تا بخش
مقننه آن، و
قوه قضائیه در اثر حملات مداوم دولت در دوره مهاتیر تضعیف شده است. از زمان کسب استقلال در سال ۱۹۵۷، مالزی توسط یک ائتلاف چند نژادی تحت عنوان ناسیونال باریسان (قبلا" یک اتحاد بوده) اداره شده است.
مجلس مالزی شامل یک مجلس پایینتر، مجلس نمایندگان یا") taykaR naweD یعنی" خانه مردم") و یک مجلس بالادستی، سنا یا) arageN naweD یعنی خانه کشور) می‌باشد. مجلس ۲۱۹ عضوی نمایندگان از طریق هیئتهای تک عضوی موکلانی انتخاب می‌شوند که اعضای آن برای حداکثر یک دوره ۵ ساله برگزیده شده‌اند. قدرت
قانون گذاری بین قانونگذاران فدرال و ایالتی تقسیم می‌شود. تمام ۷۰ سناتور آن برای مدت ۳ سال متصدی امور هستند؛ که ۲۶ نفر از آنها از سوی مجامع ایالتی، ۲ نفر به نمایندگی از منطقه فدرال کوآلالامپور، یعنی ۱ نفر از حوزه‌های فدرال لابوان و پوتراجایا و ۴۰ نفر باقی نیز توسط شاه منصوب می‌گردند. انتخابات پارلمانی مالزی دست کم یک بار در هر ۵ سال برگزار می‌شود. سن رای دهندگان باید از ۲۱ سال به بالا باشد تا بتوانند برای اعضای مجلس نمایندگان و نیز بیشتر ایالات و نیز مجمع قضائی ایالتی رای دهند.
قدرت اجرایی در اختیار کابینه مالزی (هیئت دولت) به ریاست نخست وزیر است؛ و
قانون اساسی مالزی تاکید می‌کند که نخست وزیر باید عضو مجلس پایین دستی، پارلمان مالزی باشد که بنابر نظر حاکم عالی می‌تواند به گروه اکثریت در مجلس دستور دهد. کابینه از میان اعضای دو مجلس انتخاب می‌گردد و مسئول اداره آن مرجع نیز می‌باشد.
مالزی دارای استان است و استاندار هر استان را اصطلاحا "
سلطان" می‌نامند.
کشور مالزی در جنوب شرقی
آسیا واقع شده و از لحاظ جغرافیائی از دو قسمت کاملا جدا تشکیل شده است.
دو بخش متمایز مالزی از طریق دریای
چین جنوبی از یکدیگر جدا شده‌اند، که هر دو بخش غربی شبه جزیره مالزی و شرق مالزی، دارای منظره بسیار مشابهی از دشت‌های مرتفع ساحلی هستند که اغلب از تپه
ها و کوهستان‌های جنگلی انبوه پوشیده شده که مرتفع‌ترین آن، کوه کینابالو به ارتفاع ۲. ۰۹۵، ۴ متر بر روی جزیره بورنئو قرار دارد. آب و هوای محلی، استوایی بوده که مشخصه آن بادهای موسمی سالانه است که (در ماه‌های آوریل و اکتبر) در جنوب غرب و (از اکتبر تا فوریه) در شمال غرب می‌وزد. تانجونگ پی آی، که در ایالت جنوبی جوهور قرار دارد، جنوبی‌ترین نقطه
قاره آسیا می‌باشد. تنگه مالاکا که بین سوماترا و شبه جزیره مالزی قرار دارد، از مهمترین مسیرهای کشتیرانی جهان محسوب می‌شود.
مالزی به خوبی از مواهب طبیعی همچون زمین‌های حاصل خیز
کشاورزی، جنگل و نیز
مواد معدنی در نواحی خود برخوردار است. از لحاظ کشاورزی، مالزی اولین صادر کننده پلاستیک طبیعی (کائوچو) و خرمای روغنی است که همراه آن الوارها و تنه‌های بریده شده درختان، کاکائو، فلفل سیاه، آناناس و
تنباکو (
توتون) موجب رشد این بخش شده است.
قلع و نفت خام دو منبع عمده معدنی هستند که در اقتصاد مالزی از اهمیت خاصی برخوردارند. مالزی تا زمان فروپاشی
بازار قلع در دهه ۱۹۸۰، به تنهایی بزرگترین تولید کننده قلع جهان بود. در قرون نوزده و بیست، قلع نقش غالبی را در اقتصاد مالزی ایفا می‌کرد. در سال ۱۹۷۲ بود که نفت خام و گاز طبیعی، جای قلع را به عنوان عامل اتکاء بخش معدن مالزی گرفتند. نفت خام و گاز طبیعی موجود در حوزه‌های برون ساحلی ساباه، ساراواک و ترنگانو، به خصوص در آن سه ایالت، کمک فراوانی به اقتصاد مالزی نموده است. دیگر مواد معدنی دارای اهمیت یا ویژگی (خاص) شامل مس،
طلا، بوکسیت، سنگ آهن و زغال سنگ به همراه مواد معدنی صنعتی نظیر خاک رس، کائولن، سیلیس، آهک، باریت، فسفات
ها و سنگ‌های ساختمانی همچون گرانیت و نیز
بلوک
ها و قطعات مرمر هستند. مقادیر اندکی از طلا نیز تولید می‌شود.
دولت برآورد نموده است که مالزی با نرخ فعلی تولید قادر خواهد بود برای ۱۸ سال نفت و به مدت ۳۵ سال گاز طبیعی استخراج کند. مالزی در رتبه بیست و چهارم از لحاظ ذخایر نفتی و سیزدهم از نظر گاز طبیعی در
دنیا قرار دارد.
شبه جزیره مالایی و آسیای جنوب شرقی، همواره مرکزی برای
تجارت بوده است. اقلام گوناگونی همچون چینی آلات و چاشنی
ها، حتی پیش از آنکه سلطان نشین مالاکا و سنگاپور به این شهرت برسند، فعالانه تجارت می‌شده است.
در قرن هفدهم، ذخایر فراوانی از قلع در چند ایالات مالایایی کشف شد. سپس، همانطور که امپراتوری بریتانیا بر مالایا چیره شدند، درختان کائوچو و خرمای روغنی برای مقاصد بازرگانی عرضه شدند. در طول این دوران، مالایا به بزرگترین تولید کننده عمده قلع، کائوچو و خرمای روغنی تبدیل شد.
همزمان با این که مالایا به سوی کسب استقلال خود حرکت می‌نمود، دولت به اجرای برنامه‌های پنج ساله خود پرداخت. برنامه پنج ساله اول آن کشور در سال ۱۹۵۵ آغاز گردید. با تاسیس مالزی، این برنامه
ها بازنگری و تکرار شدند، که اولین برنامه مالزی در سال ۱۹۶۵ شروع شد.
در دهه ۱۹۷۰، مالزی به تقلید از رویه چهار ببر (قدرت اقتصادی) اصلی آسیا پرداخت و از وابستگی به استخراج
معادن و کشاورزی به اقتصادی صنعتی تغییر هویت داد. با سرمایه گذاری ژاپن، در طول چند سال صنایع سنگین آن شکوفا شد، و صادرات مالزی به موتور اولیه رشد
کشور تبدیل شدند. مالزی پیوسته به رشد بیش از ۷ درصد در تولید ناخالص ملی در کنار تورمی پایین در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ دست یافت. طی همان دوره، دولت کوشید تا با سیاست اقتصادی جدید (مالزی) ( (PEN پس از حادثه شورش نژادی ۱۳ می۱۹۶۹
فقر را ریشه کن سازد.
آموزش در مالزی تحت نظارت وزارت آموزش دولت فدرال می‌باشد. بیشتر دانش آموزان در مالزی
آموزش را بین سنین ۶ ۳ سالگی از مهد کودک آغاز می‌کنند. علاوه بر بعضی مهد کودک‌های دولتی، بیشتر مهد کودک
ها در مالزی به طور خصوصی اداره می‌شوند. دانش آموزان تحصیل را از سن ۷ سالگی به مدت شش سال در مدراس ابتدائی شروع می‌کنند. دو نوع مدرسه ابتدائی (کاملا) دولتی یا با مساعدت دولت وجود دارد: مدارس ملی از زبان مالایایی به عنوان واسطه آموزشی استفاده می‌نمایند، و مدارس نمونه ملی از زبان چینی یا تامیلی به عنوان واسطه آموزشی بهره می‌برند.
برای تحصیلات مرحله سوم، دانشگاه‌های عمومی همچون دانشگاه مالایا و دانشگاه کبانگسان مالزی وجود دارد. علاوه بر این، ۵ دانشگاه معتبر بین المللی از سال ۱۹۹۸ در مالزی، شعب کمپ خود را تاسیس نموده‌اند. کمپ هر شعبه دانشگاهی را می‌توان همچون یک شعبه دور از دانشگاه اصلی فرض کرد، که همان رشته
ها و مدارک را که مراکز اصلی می‌دهند، ارائه می‌کند. دانشجویان بومی و بین المللی هر دو می‌توانند این شرایط نمونه خارجی را با پایین‌ترین هزینه تحصیل در مالزی احراز نمایند.
ساکنین کشور مالزی از سه نژاد مالایی (۰ درصد)، چینی (۷ درصد)، هندی (۲ درصد) و غیره (۱ درصد)، تشکیل شده است. جمعیت مالزی مرکب از گروه‌های نژادی متعددی بوده که از لحاظ سیاسی جمعیت غالب مالایایی
ها هستند که اکثریت جمعیت را (در حدود ۶۰ درصد) تشکیل می‌دهند. تمامی مالایایی
ها مسلمان هستند. حدود درصدجمعیت مالزیایی
ها با اعقاب چینی هستند که به لحاظ تاریخی نقش مهمی را در تجارت و اشتغال بر عهده داشته‌اند. مالزیایی
ها با اعقاب هندی در حدود ۷ درصد جمعیت را تشکیل می‌دهند. حدود ۹۰ درصد جمعیت هندی از مردمان تامیل و تلوگو می‌باشند. اما گروه‌های مختلف دیگری نیز وجود دارند، از جمله افراد مالایا، پنجابی
ها و گجراتی
ها.
مالزی یک
جامعه چند مذهبی است و
اسلام دین رسمی این کشور می‌باشد. بر طبق ارقام آماری در سال ۲۰۰۰، چهار
دین اصلی آن عبارتند از اسلام (۴/ ۶۰ درصد جمعیت)،
بودائیسم (۲/ ۱۹ درصد جمعیت)،
مسیحیت (۱/ ۹ درصد، بیشتر در شرق مالزی)، و
هندوئیسم (۳/ ۶ درصد). مردم مالزی عموما به
اعتقادات مذهبی یکدیگر احترام می‌گذارند و عمدتا مشکلات مذهبی داخلی از جهت سیاسی به وجود می‌آید.
مردم مالزی افرادی بسیار خون گرم و میهمان نوازی هستند.
مسلمان‌ها دارای رستوران
ها و فروشگاه‌هایی هستند که با آرم
حلال مشخص می‌شوند. هندوها و چینی
ها به
بودا معتقد هستند. با توجه به طبیعت بخشنده این سرزمین، بومی
ها که اکثرا مسلمانند دارای اخلاقی خوش و نظم و ترتیب در کارها می‌باشند. مالزی کشوری است کاملا تفریحی و بسیار زیبا که در سال، میلیون نفر توریست را پذیرا بوده است. جمعیت این کشور میلیون نفر می‌باشد.
نرم افزار کتابخانه جامع حج، مرکز تحقیقات کامپیوتری علوم اسلامی.
