مارژینالیسم
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مارژینالیسم که به‌نام مکتب روان‌شناسی یا مکتب اتریشی نیز خوانده می‌شود، در دهه‌های ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰ چیرگی داشت و عقاید آنها عکس‌العملی در برابر تحقیقات موضوعی کلاسیک‌ها بود.
در حقیقت، مارژینالیست‌ها همان اصول کلاسیک‌ها را در زمینه
آزادی و
رقابت و منافع
شخصی، پذیرفتند؛ لکن اصل
مطلوبیت را جایگزین نظریه ارزش-کار کردند و برخلاف کلاسیک‌ها که عامل تعیین
قیمت را در نیروی کار می‌دیدند، در طرف
تقاضا جستجو نمودند. مارژینالیست‌ها آموزه کلاسیک‌ها را با نظریه مطلوبیت نهایی ارتباط دادند. اقتصاددانانی نیز بعدا به عرصه آمدند که بدون توجه به نظریه مطلوبیت نهایی، به بازسازی افکار کلاسیک‌ها و حفظ اصول آن پرداختند و به اقتصادانان نئوکلاسیک معروف شدند.
به هر حال، نهایی‌گرایان عمدتا به‌منافع و هزینه‌های مربوط به آخرین واحدهای نهاده‌ها، کالاها و پول‌ها می‌اندیشیدند.
نئوکلاسیک‌ها اندیشه تکامل‌یافته نهایی‌گرایان هستند. بسیاری از عناصر نهایی‌گرایان، در واقع پایه‌های اولیه عقیده نئوکلاسیک‌ها را ترسیم می
کنند. نئوکلاسیک‌ها در مورد نگرش مطلوبیت‌گرایانه همان سنّت مارژینالیست‌ها را حفظ کرده‌اند. حداکثر کردن تابع هدف، با توجه به محدودیت‌ها و یا کمیابی منابع و لزوم تخصیص بهینه آنها برای تامین نیازهای فراوان نیز از این عقیده ریشه می‌گیرد.
ظهور
مکتب سوسیالیسم نوعی همزاد برای نهایی‌گرایی محسوب می‌شود. بین ۱۵ تا ۲۰ سال اوایل دهه‌های ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰ دشواری‌ها و حتی بحرانهایی در اوضاع زندگی اجتماعی اقتصادی مردم، به‌ویژه در جوامع سرمایه‌داری بروز کرد؛ که حاکی از ناکارآمدی
اقتصاد کلاسیک بوده و نیازمند تدوین نظریه‌ای جدید در
اقتصاد را آشکار می‌ساخت. با وجودی که حدود صد سال از انقلاب صنعتی و اجرای راه‌حل‌های کلاسیک می‌گذشت، هنوز بسیاری از مشکلات و مسائل حل‌نشده باقی بود.
فقر و فاصله طبقاتی، فشار سنگین بر روی نیروی کار، فقدان سیستم حمایتی از کار‌گران و کشاورزان فقیر، حاکمیت ربا‌خواری و ربا‌خواران، گسترش فقر در میان طبقات بی‌سرپرست و از کار افتاده، و غیره این باور را ایجاد کرد که برای رفع
بحران، دیگر، راه‌حل‌های
مکتب کلاسیک پاسخ‌گو نیست و نیاز به تدوین الگوها و نظریه‌های جایگزین است.
ریکاردو و
مالتوس از اقتصاددانان کلاسیک با پدیده بازدهی نزولی و اصل نزولی بودن مطلوبیت نهایی آشنا بودند. "ثونن" در مورد بازدهی نزولی، یک مطالعات تجربی انجام داده بود، "کورنو"زمینه‌های کاربرد
ریاضیات را در اقتصاد برای نهایی‌گرایان فراهم کرد، "
دوپوئه" مساله مازاد
مصرف
کننده را نیز با توجه به تفاوت
قیمت بازاری کالا و ارزش‌دهی ذهنی مطلوبیّتی آن توضیح داد و مهمتر از همه، خدمات "
گوسن"، که در ایجاد نهایی‌گرایی بسیار مؤثر بوده است. او تقریبا تمامی ابعاد نظریه نهایی‌گرایی را ترسیم کرد.
بنیانگذاران مکتب بدین شرح هست:
ویلیام استانلی جونز که در دانشگاه لندن، به‌عنوان دانشجوی دوره فوق لیسانس در رشته اقتصاد مشغول تحصیل بود. در سن بیست و چهار سالگی اصل "فایده" یا "مطلوبیت" را در تجزیه و تحلیل خود به‌کار برد. او در کتاب خود تحت عنوان "نظریه اقتصاد سیاسی" (۱۸۷۱)، به تجدید نظر در اصول اقتصادی مکتب کلاسیک، با استفاده از مفهوم "مطلوبیت نهایی"و ریاضیات مربوط به آن پرداخته و تصریح می‌کند که:
ارزش، تماما بستگی به مطلوبیت دارد.
او از مداخله مصلحت‌اندیشانه
دولت در اقتصاد (البته با مبانی مطلوبیت‌گرایانه) دفاع می‌کرد. به‌طور کلی جونز همان مبنای مطلوبیت‌گرایی بتنام را به‌عنوان پایه بررسی علمی در اقتصاد قرار داد و در قالب الگویی، تعادل بین شادی و
لذّت از یک سو و درد و
رنج از سوی دیگر را ترسیم کرد.
در همان زمان، اقتصاددان دیگری به‌نام
کارل منگر در اتریش با انتشار کتاب "اصول اساسی اقتصاد سیاسی"، علم اقتصاد را مورد برسی قرار داد. او علاوه‌بر مشارکت در تدوین نظریه مطلوبیت‌گرایی، به بنیان‌گذار مکتب اتریشی (Autrichienne) نیز معروف است. او طرفدار شدید نظریه ارزش ذهن‌گرایانه بود و
کالا را ارزشمند می‌شمرد؛ به این خاطر که نیاز را برطرف می‌کند؛ نه آن‌گونه که جونز می‌گفت و در قالب لذت و درد تحلیل شود. وی همچنین ارزش را ناشی از تقاضا و مطلوبیت می‌دانست.
سرانجام در سال ۱۸۷۴ میلادی یک اقتصاددان فرانسوی به‌نام
لئون والراس (۱۸۳۴-۱۹۱۰Leon Walras: ) کتاب "عناصر اقتصاد سیاسی محض" را نوشت و در سوئیس افکار علمی جونز و منگر را به محافل اقتصادی آن کشور معرفی نمود. او پایه‌گذار شعبه لوزان از آن مکتب است. والراس با کمک ابزار ریاضی و با در نظر گرفتن فروض رقابت کامل و تحرّک کامل نهاده‌ها و انعطاف‌پذیری
قیمت‌ها و ثبات سایر چیزها و در قالب یک تئوری محض، به‌دنبال بیان چگونگی ارتباط یافتن بازارها بود. وی در نهایت، به یک راه‌حلی دست یافت؛ که در قالب آن، تمام بازارها به‌طور همزمان به تعادل می‌رسند.
ویلیام استانلی جونز (William Stanley Jevons: ۱۸۳۵-۱۸۸۲)، کارل منگر (Carl Menger: ۱۸۴۰-۱۹۲۱) و لئون والراس (Leon Walras: ۱۸۳۴-۱۹۱۰) بنیانگذاران مکتبی هستند که در تاریخ عقاید اقتصادی به دوصورت نام‌گذاری شده است:
این نام، به‌دلیل این‌که آنها نهایتا به نتایج لیبرال کلاسیک‌ها رسیدند و به‌نوعی احیاکننده عقاید آنها بودند، به آنها اطلاق شده است.
چون در مرکز توجه آنها اصل "مطلوبیت نهایی"و کاربرد آن در علوم اقتصادی قرار داشت، مکتبی که استدلال‌های آنها را در مورد پدیده‌های مختلف اقتصادی بدین مضمون به‌کار می‌برد، نام "
مکتب نهائیون"را گرفته است. ازاین‌رو، افکار این اقتصاددانان در تاریخ عقاید اقتصادی "انقلاب نهائیون"نام‌گذاری شده است.
جونز، منگر و والراس، مستقل از هم برمبنای اصل نزولی بودن مطلوبیت نهایی، نوعی نظریه اقتصاد خرد ایستا را مدوّن کردند؛ در حالی‌که ساختار فلسفی حاکم بر‌اندیشه این سه اقتصاددان یکسان نبود.
از دیگر اقتصاددانان این مکتب،
بوم باورک (Bohm Bawerk: ۱۸۱۵-۱۹۱۴) را می‌توان نام برد؛ که در کتاب "سرمایه و بهره پول" در باره ارزش و به‌خصوص سرمایه و بهره پول مطالعات جالبی کرد. همچنین باید از
فردریک وون ویزر (F. Von Wieser) نام برد که کتابی تحت عنوان "ارزش طبیعی" تالیف کرد.
خصوصیات این مکتب در این است که مؤسسان آن می‌خواستند علم اقتصاد را براساس تنها اصل مسلّمی که انسان در جستجوی تمتّع بیشتر با کوشش کمتر است، پایه‌گذاری
کنند. این نحوه فکر همان است که کلاسیک‌ها، محرّک فعالیت‌های انسانی را نفع
شخصی می‌دانستند.
یکی از خصوصیات این مکتب آن است که
علم اقتصاد ازدیدگاه بنیانگذاران آن بر اصل "لذت و رنج" تعبیر می‌شود. به‌عبارت دیگر، از آن‌جا که
انسان، طبعا در جستجوی تمتع بیشتر با کوشش کمتر است، علم اقتصاد مطالعه منطق محاسبه عقلایی و اقتصادی است؛ که با حداقل هزینه، حداکثر رضایت‌مندی خاطر انسان را فراهم کند.
خصوصیت دیگر این مکتب در این است که بنیانگذاران آن، تمایل دارند، با استفاده از مفاهیم "حد نهایی" و "مطلوبیت نهایی" که در قالب "نظریه مطلوبیت اصلی" قرار دارد، یک نظریه کامل محاسبه اقتصادی که در همه‌جا صادق باشد، ارائه
کنند.
مهمترین آراء و عقاید مکتب مارژینالیست‌ها بدین شرح هست:
این مکتب توجه خود را به نقطه تغییر وقتی که تصمیمات گرفته می‌شود، متمرکز می‌نماید. مارژینالیست‌ها اصل نهایی و حدّی که ریکاردو در تئوری رانت خود
توسعه داد را به تمام تئوری اقتصاد گسترش داده‌اند.
در این مکتب، فرد و واحدهای تولیدی، مرکز و کانون توجه نهائیون هستند. آنها به‌جای توجّه به اقتصاد در سطح کل (اقتصاد کلان)، به تصمیمات فردی، شرایط
بازار برای یک نوع به‌خصوص کالا، محصول واحدهای تولیدی به‌خصوص و چیزهایی از این قبیل توجه نشان دادند.
روش قیاسی؛ مارژینالیست‌ها روش تاریخی را رد کرده و در مقابل، روش تحلیلی تجریدی که به‌وسیله ریکاردو و دیگر کلاسیک‌ها دنبال شده را می‌پذیرند.
مارژینالیست‌ها به‌طور نرمال، تجزیه و تحلیل خود را بر اساس رقابت کامل قرار دادند. برای بازار رقابت کامل نیز فروضی متصور است. که عبارتند از: واحدهای تولیدی کوچک، خریداران گوناگون، فروشندگان زیاد، کالاهای همگن،
قیمت‌های یک نواخت و عدم‌وجود تبلیغات. در این بازار فرضی، هیچ فرد یا واحد تولیدی دارای قدرت اقتصادی کافی جهت اثرگذاری محسوس بر روی
قیمت‌های بازار را ندارد. در این اقتصاد، هر فرد از چنان عملکرد کوچکی نسبت به کل بازار برخوردار است؛ که کسی حضور و یا غیاب آن را متوجّه نمی‌شود.
برای مارژینالیست‌های اولیه تقاضا، نیروی اولیه و اصلی در
مشخص کردن
قیمت‌ها به‌حساب می‌آید. در مقابل، اقتصاددانان کلاسیک بر عرضه، به‌عنوان
مشخص
کننده مهم
ارزش مبادله تاکید داشتند. لذا مارژینالیست‌های اولیه، به‌صورت جدّی مخالف نظریات کلاسیک‌ها بودند. آنها با تاکید بر تقاضا، نقش
عرضه را در
مشخص کردن
قیمت‌ها به‌طور کامل حذف کردند.
ارزش ذهنی در واقع همان "استفاده یا
مصرف" کالاهاست. علی‌رغم نظر
اسمیت که ارزش
مصرف کالا را برای تعیین ارزش مبادله مهم نمی‌داند، جونز معتقد است که ارزش ذهنی
مصرف
کننده، تعیین
کننده ارزش مبادله است. ارزش ذهنی، در واقع مطلوبیّت نهایی
مصرف یک واحد اضافی از یک کالای معین است.
از نظر آنها تقاضا به مطلوبیت نهایی که یک موضوع ذهنی و پدیده‌ای روان‌شناختی می‌باشد، بستگی خواهد داشت.
نهائیون براین باورند که نیروهای اقتصاد، عموما به‌سمت تعادل تمایل دارند. در حقیقت، ایجاد تعادل، به‌وسیله عملکرد نیروهای مخالف به‌وجود می‌آید. هر وقت اختلالاتی باعث جابه‌جایی گردد، حرکت‌های جدید به‌سمت تعادل مجددا به‌وقوع خواهد پیوست.
مارژینالیست‌ها زمین و منابع سرمایه‌ای را در تجزیه و تحلیل خود باهم جمع کرده و از
بهره،
رانت و
سود، به‌عنوان بازگشت‌های منابع دارایی‌ها صحبت می
کنند.
آنها از حداقل دخالت دولت در اقتصاد که به‌وسیله کلاسیک‌ها مطرح شده بود، دفاع کرده و آن‌را به‌عنوان بهترین سیاست قلمداد می‌نمایند. در بسیاری از موارد، اگر دست‌یابی به حداکثر منافع اجتماعی مورد نظر باشد، هیچ‌گونه دخالتی در قوانین طبیعی اقتصاد نباید انجام گیرد.
مارژینالیست‌ها فرض می
کنند که مردم در ایجاد و برقرای توازن بین آسایش و رنج، در‌اندازه‌گیری مطلوبیّت‌های نهایی کالاهای مختلف و در توازن و تعادل بین نیازهای حال، در مقابل نیازهای آینده، عقلایی عمل می‌نمایند.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «مارژینالیسم»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۷/۲/۱۵.
