لَفْق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لَفْق (به فتح لام و سکون فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای منضمّ كردن است.
این واژه فقط یک‌بار در
خطبه ۱۴۹ آمده است.
لَفْق (مثل عقل) به معنای منضمّ كردن است.
موردی که در «نهج البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با
شهادت خودش فرموده است: «اگر در اين لغزشگاه زخمدارى پايم استوار ماند و نمردم مطلوب همانست و اگر پايم لغزيد و از
دنیا رفتم، آن بعيد نيست كه ما پيوسته در سايه شاخه‌ها و محلّ وزيدن بادها و در سايه ابرها بوده‌ايم كه زود متغيّر مى‌شوند.»
«فَإِنّا كُنّا في ... وَ تَحْتَ ظِلِّ غَمام، اضْمَحَلَّ في الْجَوِّ مُتَلَفَّقُها.» يعنى «در زير سايه ابرى كه متلفّق و متراكم و متلاحق آن در جوّ از بين رفته است.»
از این ماده فقط يک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «لفق»، ج۲، ص۹۴۵.
