لؤلؤ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
لؤلؤ: (اللُّؤْلُؤُ وَ الْمَرْجانُ) «لؤلؤ» و «مرجان» دو وسيله جالب زينتى است
و در طب
و معالجه بيمارى‌ها نيز مورد استفاده قرار مى‌گيرد، ضمناً مال التجاره
و كالاى خوبى است كه از آن عوائد زيادى به دست مى‌آيد،
و روى همين جهات، به عنوان دو نعمت در آيات فوق به آن اشاره شده است.
اما
«لؤلؤ» كه در فارسى آن را «مرواريد» گويند، دانه شفاف
و قيمتى است كه در درون «صدف» در اعماق درياها پرورش مى‌يابد،
و هر قدر درشت‌تر باشد، گران‌بهاتر است،
و در طب موارد استعمال گسترده‌اى دارد، اطباى پيشين داروهايى از آن براى تقويت قلب
و اعصاب،
و برطرف كردن انواع خفقان،
و حالت ترس
و وحشت،
و تقويت كبد،
و رفع بدبویى دهان،
و سنگ‌هاى
كليه و مثانه و يرقان، تهيه مى‌كردند، حتى در بيمارى‌هاى چشم نيز از آن استفاده مى‌نمودند.
(يَخْرُجُ مِنْهُمَا اللُّؤْلُؤُ وَالْمَرْجَانُ) (از آن دو، لؤلؤ
و مرجان خارج مى‌شود.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: يعنى از اين دو درياى گوارا
و شور، لؤلؤ
و مرجان بيرون مى‌آيد،
و اين خود يكى از فوايدى است كه
انسان از آن بهره‌مند مى‌شود.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «لؤلؤ»، ص۴۹۲.
