كِسْف (مفردات‌نهج‌البلاغه)

كِسْف (به کسر کاف و سکون سین) از واژگان نهج البلاغه به معنای گرفتگى مثل گرفتگى نور و پنهان شدن آن است. این کلمه یک بار در نهج‌ البلاغه آمده است.

كِسْف به معنای گرفتگى مثل گرفتگى نور و پنهان شدن آن است. «كسوف شمس» به معنای خورشيد گرفتن از آن است.

حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با ايّام جاهلیّت فرموده: «و الدُّنْيَا كَاسِفَةُ النُّورِ ظَاهِرَةُ الْغُرُورِ» (دنیا بى نور و پر از مکر و فريب گشته بود.)

این کلمه یک بار در نهج‌ البلاغه آمده است.

۱.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، ص۹۰۲.
۲.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین ت-الحسینی، ج۵، ص۱۱۰.
۳.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، دار القلم، ص۷۱۱.
۴.	↑ السید الشریف الرضی، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۱۷۵، خطبه ۸۸.
۵.	↑ عبده، محمد، نهج البلاغه - ط مطبعه الاستقامه، ص۱۵۵، خطبه ۸۷.
۶.	↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۲۲، خطبه ۸۹.
۷.	↑ ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج۶، ص۳۸۷.
۸.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، نهج البلاغه با ترجمه فارسی روان، ص۱۷۳، خطبه ۸۹.
۹.	↑ السید الشریف الرضی، نهج البلاغه، ت الحسون، ص۱۷۵، خطبه ۸۸.