قُوْا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قُوْا: (قُوا اَنْفُسَکُمْ وَ اَهْلیکُمْ) تعبیر به
«قُوْا» (نگاه دارید) از مادّه «
وِقایَة»
اشاره به این است که اگر آن‌ها را به حال خود رها کنید، خواه ناخواه به سوی آتش
دوزخ پیش می‌روند، شما هستید که باید آن‌ها را از سقوط در آتش دوزخ حفظ کنید.
(یَا اَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا قُوا اَنفُسَکُمْ وَ اَهْلِیکُمْ نَارًا وَقُودُهَا النَّاسُ وَ الْحِجَارَةُ عَلَیْهَا مَلَائِکَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا یَعْصُونَ اللَّهَ مَا اَمَرَهُمْ وَ یَفْعَلُونَ مَا یُؤْمَرُونَ) (ای کسانی که
ایمان آورده‌اید! خود و خانواده خویش را از آتشی که هیزم آن انسان‌ها و سنگ‌هاست نگه دارید؛ آتشی که فرشتگانی بر آن گمارده شده که خشن و سختگیرند و هرگز فرمان
خدا را مخالفت نمی‌کنند و آنچه را فرمان داده شده‌اند به طور کامل اجرا می‌نمایند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه قوا جمع امر حاضر از مصدر وقایه است و وقایه به معنای حفظ کردن چیزی است از هر خطری که به آن صدمه بزند و برایش مضر باشد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «قُوْا»، ص۴۴۷.
