قَطِران (به فتح قاف و کسر طاء) از واژگان نهج البلاغه به معنای قطران روغنی است سیاه، بدبو، چسبنده که آن را بر شتر می‌مالند و برخی «قَطِران» را «قطرآن» خوانده‌اند یعنی مس مذابی که حرارتش به نهایت درجه رسیده است. یک مورد از این ماده در نهج البلاغه آمده است.
در مجمع البیان آمده است: قطران روغنی است سیاه، بدبو، چسبنده که آن را بر شتر می‌مالند. در اقرب الموارد آمده است: بعضی «قَطِران» را «قطرآن» خوانده‌اند یعنی مس مذابی که حرارتش به نهایت درجه رسیده است.
امام علی (علیه‌السلام) درباره اهل عذاب فرموده است: «وَأَمَّا أَهْلُ الْمَعْصِيَةِ فَأَنْزَلَهُمْ شَرَّ دَار، ... النَّوَاصِيَ بِالاَْقْدَامِ وَأَلْبَسَهُمْ سَرَابِيلَ الْقَطِرَانِ»
