قرب (دیدگاه امام خمینی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امام خمینی برای قرب دو قسم قائل است: قرب وجودی و قرب سلوکی.
امام خمینی برای قرب دو قسم قائل است:
۱- قرب وجودی: حقیقت بی‌نهایت حق‌تعالی با خلق معیت دارد و چنان سریان و احاطه وجودی به ظاهر و باطن آنها دارد که ارتباط او را با خلق بی‌واسطه می‌سازد. امام خمینی از این قرب وجودی به
وجه خاص تعبیر کرده است که آن، جهت غیبی احدی اشیاست به حق‌تعالی. اشیاء از این طریق ارتباطی خاص و بی‌واسطه با حق دارند. ایشان با استناد به بعضی آیات الهی از ارتباط حضرت
احدیت و اشیاء به
سرّ وجودی تعبیر می‌کند.
۲- قرب سلوکی: عبد به‌واسطه
سلوک راه حق‌تعالی به او نزدیک می‌شود. این قرب در قوس صعود تصویر می‌شود. امام خمینی بر این باور است که نزول انسان از نشئه غیبی و تنزل آن به اسفل سافلین، برای سلوک اختیاری و قرب وصول به جناب ربوبیت است.
در این قرب، رسیدن به لقای الهی از بزرگ‌ترین مقاصد اهل
الله است.
به باور ایشان برای سفر معنوی و
معراج قرب حقیقی به دو رکن نیاز است یکی خروج از منزلگاه نفس و دیگری حرکت به سوی خداوند که نتیجه آن رسیدن به باب الهی و
فنای فی الله است.
به اعتقاد امام خمینی، تا این انانیت و انیت باقی است، شخص بنده خود است و «عبدالله» نشده است و سالک طریق الی
الله نیست و راه نجات او این است که صراط مستقیم سلوکی را با عبودیتش طی کند. در غیر این صورت به کفر و الحاد کشیده خواهد شد. به اعتقاد امام خمینی وقتی سالک
انانیت خود را کنار گذاشت، در طلب مقصود اصلی سیر کرد، هر یک از حجب ظلمانی و نورانی را کنار زد و قلبش از غیر حق خالی شد به قرب الهی رسیده است.
•
دانشنامه امام خمینی ، تهران،
موسسه تنظیم و نشر آثار امام خمینی ، ۱۴۰۰ شمسی.
