در آثار علوم قرآنی بحثی مطرح شده در باره جواز یا عدم جواز قرائت ترجمهقرآن به زبان‌های دیگر. در آثار فقهی نیز این بحث نسبت به قرائت در نماز مطرح شده است. غالب محققان معتقد به عدم جواز هستند. از ابوحنیفه نقل شده که قرائت به زبان فارسی به طور مطلق جایز است. از ابویوسف، جواز آن به صورت مشروط- در صورت عدم توانایی بر قرائت عربی- حکایت شده است. زرکشی ادعای اجماع- بر وجوب قرائت به هیات اعجازی آن، یعنی زبان عربی- کرده، و دلایل دیگری هم بر عدم جواز می‌آورد، مثل: عدم افاده معنا به صورت کامل در زبان‌های دیگر.
