قاعده التَعزیرُ لِکُلِّ مُحَرَّمٍ
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قاعدۀ التَعزیرُ لِکُل مُحَرَّمٍ از
قواعد فقهی به معنای ثبوت
کیفر برای هر نوع گناهی است که در
شرع مقدس حدّ کیفر آن مشخص نشده و تعیین آن به
حاکم شرعِ واجد صلاحیت واگذار شده است.
از قاعدۀ التَعزیرُ لِکُل مُحَرَّمٍ تعبیرهای مختلف شده است، مانند «التعزیر فی کل معصیةٍ»، «کلّ من فعل محرّماً او ترَکَ واجباً فللامام تعزیره؛ هر کس کار حرامی مرتکب شود یا واجبی را ترک کند،
امام می‌تواند او را
تعزیر و
مجازات کند»، «کلُّ مَن خالفَ الشرعَ فَعَلیهِ حدٌّ او تَعزیر؛ هر کس با
شریعت مخالفت کند، بر او
حدّ یا تعزیر جاری می‌شود» و «کلُّ مَن فَعَلَ مُحَرَّمَاً او تَرَکَ واجِبَاً یُعَزَّر؛ هر کس کار حرامی مرتکب شود یا واجبی را ترک کند، تعزیر می‌شود».
بر اعتبار و حجّیت قاعدۀ یاد شده به عموم ادله‌ای که بر
نهی از منکر و
امر به معروف و نیز اعانت بر
نیکی و
تقوا دلالت دارد، و برخی
روایات دیگر، استناد شده است.
البته برخی کلّیت قاعده را نپذیرفته و تعزیر را به ارتکاب محرّماتی ویژه که دلیلی خاص دربارۀ آنها وارد شده، اختصاص داده‌اند.
•
فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت (علیهم‌السلام)، ج۶، ص۱۶۴.
