ابومحمد بهاءالدین قاسم بن علی بن عساکر ۵۲۷ -۹ صفر ۶۰۰ق/ ۱۱۳۳- ۱۸ اکتبر ۱۲۰۳م)، فقیه، محدث و مورخ بزرگ شافعی که پس از پدرش برجسته‌ترین چهره علمی این خاندان به شمار می‌آید و در نگارش و جمع و تدوین بزرگ‌ترین اثر پدر خود تاریخ مدینه دمشق سهمی بسزا داشت
و در مدینه، بیت‌المقدس و مصر به استماع و روایت حدیث پرداخت و حدود ۱۰۰ تن از حافظان حدیث که قاسم تنها راوی بسیاری از آنان بود، از مشایخ او به شمار رفته‌اند.
قاسم پس از درگذشت پدر به جانشینی وی عهده‌دار تدریس در جامع اموی و دارالحدیث نوریه دمشق شد. پرهیز و پارسایی، او را از دریافت حقوق تدریس باز می‌داشت و از باب احتیاط از آب آنجا ننوشید و وضو نساخت و هر چه او را می‌رسید، در اختیار دانشجویان و تازه واردان می‌نهاد.
کتاب در تشویق مسلمانان به جهاد بر ضدّ مهاجمان صلیبی و دفاع از سرزمین‌های اسلامی نوشته شده است. مؤلف تمامی کتاب را در ۵۷۶ق برای صلاح‌الدین ایوبی خواند و آنگونه که ذهبی از قول وی آورده است،
دعایی که در آغاز و انجام کتاب برای فتح و استرداد بیت‌المقدس کرده بود، سرانجام در ۲۶ رجب ۵۸۳ در حضور او برآورده شد. ۵. ذیل تاریخدمشق، که ناتمام ماند.
