• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

فعلیت شک و یقین

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



فعلیت شک و یقین، توجه مکلّف به یقین سابق و شک لاحق؛ از ارکان استصحاب می باشد.



فعلیت شک و یقین، از ارکان استصحاب بوده و به این معنا است که مکلف کاملا به وضع خویش آگاه است که نسبت به چیزی یقین سابق و شک لاحق دارد؛ مثل این که شخص توجه داشته باشد که در گذشته به محدث شدن یقین داشته و سپس شک کرده آیا وضو گرفته یا نه، که در این جا، یقین و شک وی فعلی بوده (تقدیری نیست) و بقای حدث استصحاب می‌شود.


میان اصولیون بحث است که آیا در باب استصحاب، یقین و شک فعلی لازم است یا این که یقین و شک تقدیری هم کافی است.
مشهور اصولیون معتقدند باید یقین و شک، فعلی باشد، ولی برخی از اصولی‌ها یقین و شک تقدیری را هم کافی می‌دانند.
[۱] شرح اصول فقه، محمدی، علی، ج۴، ص۲۱۰.
[۴] علم اصول الفقه فی ثوبه الجدید، مغنیه، محمد جواد، ص۳۴۸.
[۷] نهایة الافکار، عراقی، ضیاء الدین، ج۴، جزء ۱، ص۱۳.
[۸] الوصول الی کفایة الاصول، شیرازی، محمد، ج۵، ص۱۰۷.



۱. شرح اصول فقه، محمدی، علی، ج۴، ص۲۱۰.
۲. اصول الفقه، مظفر، محمد رضا، ج۲، ص۲۵۲.    
۳. فوائد الاصول، نائینی، محمد حسین، ج۴، ص۳۱۷.    
۴. علم اصول الفقه فی ثوبه الجدید، مغنیه، محمد جواد، ص۳۴۸.
۵. المحصول فی علم الاصول، سبحانی تبریزی، جعفر، ج۴، ص۱۹.    
۶. نهایة الافکار، عراقی، ضیاء الدین، ج۳، جزء ۱، ص۱۳ و ۱۴.    
۷. نهایة الافکار، عراقی، ضیاء الدین، ج۴، جزء ۱، ص۱۳.
۸. الوصول الی کفایة الاصول، شیرازی، محمد، ج۵، ص۱۰۷.
۹. کفایة الاصول، آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، ص۴۵۹.    



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۰۴، برگرفته از مقاله «فعلیت شک و یقین».    



جعبه ابزار