فعلیت شک و یقین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فعلیت شک و یقین، توجه مکلّف به یقین سابق و
شک لاحق؛ از ارکان استصحاب می باشد.
فعلیت شک و یقین، از ارکان استصحاب بوده و به این معنا است که مکلف کاملا به وضع خویش آگاه است که نسبت به چیزی یقین سابق و
شک لاحق دارد؛ مثل این که شخص توجه داشته باشد که در گذشته به محدث شدن یقین داشته و سپس
شک کرده آیا وضو گرفته یا نه، که در این جا، یقین و
شک وی
فعلی بوده (تقدیری نیست) و بقای حدث استصحاب میشود.
میان اصولیون بحث است که آیا در باب استصحاب، یقین و
شک فعلی لازم است یا این که یقین و
شک تقدیری هم کافی است.
مشهور اصولیون معتقدند باید یقین و
شک،
فعلی باشد، ولی برخی از اصولیها یقین و
شک تقدیری را هم کافی میدانند.
فرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۰۴، برگرفته از مقاله «فعلیت شک و یقین».