آلِ طاووس، خاندانی از شیعیان امامی و سادات علوی دارای پایگاه علمی و سیاسی قرن هفتم در عراق بودند. یکی از شخصیت‌های این خاندان، غیاث‌الدین ابوالمظفر عبدالکریم بن احمد است.
غیاث‌الدین ابوالمظفر عبدالکریم بن احمد (۶۴۸-۴۹۳ق/۱۲۵۰-۱۲۹۴م)، فقیه، ادیب و نسب‌شناس. وی در کربلا زاده شد و در حلّه رشد و کمال یافت و در بغداد درس خواند.
شاگردان بسیاری نیز در حوزۀ درس او شرکت می‌کردند که برخی از آنان به مراتب بلند علمی و فقهی دست یافتند، از آن میان می‌توان از ابوالبرکات شیخ عبدالرحمن بن احمد حربی حنبلی و عبدالصمد بن احمد بن ابی الجیش، دو تن از عالمان اهل سنت، نام برد که از او به کسب اجازۀ روایت نیز نایل آمدند.
گفته‌اند که او در ۱۱ سالگی حافظ قرآن بود. وی در ادب دستی توانا داشت و به استواری شعر می‌سرود و به شیوایی می‌نوشت. چنانکه از کتاب فرحة الغری او بر می‌آید، در ۶۸۰ق/۱۲۸۱م به قصد زیارت امام علی بن موسی‌الرّضا (علیه‌السلام) به خراسانسفر کرده است. او در روزگار خود مقام نقابت علویان را نیز یافت.
مشهورترین آن‌ها فرحة الغری بصرحة الغریه است که در تعیین محل دفن امام علی (علیه‌السلام) است و در( ۱۳۱۱ق/۱۸۹۳م ) در تهران و(۱۳۶۸ق/۱۹۴۹م) در نجف چاپ شده است. نسخه‌هایی خطی از آن در کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران و آستان قدس موجود است. وی حاشیه‌ای نیز بر دعای سمات نوشته که نسخۀ خطی آن در کتابخانۀ مرکزی دانشگاه تهران موجود است. سیدعبدالکریم در کاظمین درگذشت، اما محل دفن او معلوم نیست. فرزند او رضی‌الدین ابوالقاسم علی (د ۷۴۱ق/۱۳۴۰م) نیز از محدثان به‌شمار آمده است. وی از پدر خود و از خواجه نصیرالدین طوسیروایت کرده است. شهید اول (محمد بن مکی، ۷۳۴-۴۸۶ق/۱۳۳۴-۱۳۸۴م) با یک واسطه از او روایت کرده است.
