غنی (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غِنى (به کسر غین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای کفایت و بی‌نیازی است. این واژه دارای مشتقاتی است که در
نهج البلاغه به‌کار رفته است، مانند:
اِغناء (به کسر غین) به معنای کفایت کردن، بی‌نیاز کردن و
اِستِغناء (به کسر الف و تاء) به معنای طلب بی‌نیازی و کفایت و
غَنیّ (به فتح غین) به معنای بی‌نیازی.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره اموال اغناء و ... از این واژه استفاده نموده است.
غِنی به معنای کفایت و بی‌نیازی،
اِغناء به معنای کفایت کردن و بی‌نیاز کردن،
اِستِغناء به معنای طلب بی‌نیازی و کفایت و
غَنیّ به معنای بی‌نیازی آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در
حکمت ۳۱۹ فرموده است:
«إِنَّ اللهَ سُبْحَانَهُ فَرَضَ فِي أَمْوَالِ الاَْغْنِيَاءِ أَقْوَاتَ الْفُقَرَاءِ، فَمَا جَاعَ فَقِيرٌ إِلاَّ بِمَا مَنَعَ بِهِ غَنِي، وَاللهُ تَعَالَى سَائِلُهُمْ عَنْ ذلِكَ.» «
خداوند سبحان در اموال ثروتمندان قوت‌های
فقراء را
واجب کرده، هیچ
فقیر گرسنه نمانده مگر به وسیله مالی که غنی با آن لذت برده است، خداوند از آنها در این باره سوال خواهد کرد.»
(شرح‌های حکمت:
)
موارد زیادی از این ماده در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «غنی»، ج۲، ص۷۹۳.
