عُرُب (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عُرُب:(عُرُباً أَتْراباً) «عُرُب» از مادّه «
عَرَب» جمع
«عَروبة» (بر وزن ضرورة) به معناى زنى است كه وضع حالش حكايت از محبتش نسبت به همسر، و مقام عفت و پاكيش مى‌كند؛
زيرا
«إِعراب» (بر وزن اظهار) به همان معناى آشكار ساختن است؛ اين واژه به معناى فصيح و خوش سخن بودن، نيز مى‌آيد، و ممكن است هر دو معنا در آيه جمع باشد.
(عُرُباً اَتْراباً) (زنانى كه تنها به همسرشان عشق مى‌ورزند و خوش زبان و فصيح و همسن و سالند. )
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: كلمه عرب جمع عروب است، و عروب به معناى زنى است كه به شوهرش عشق مى‌ورزد، و يا حد اقل او را دوست بدارد و در برابرش ناز و كرشمه داشته باشد، و كلمه اتراب جمع ترب- به كسره تاء و سكون راء- به معناى مثل است، مى‌فرمايد: ما زنان بهشتى را امثال يكديگر كرديم، و يا از نظر سن و سال، هم سن شوهرانشان كرديم.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «عُرُب»، ص۳۷۶.
