درباره پادشاهان می‌گوید: آنان هنگامی که به منطقه آبادی وارد شوند، آن را به فساد و تباهی‌می‌کشند. مقایسه این آیه با آیات مربوط به فرعون نوعی رابطهجانشینی بین فساد اجتماعی و اسراف برقرار می‌سازد.
از انسانهایی یاد شده که هنگام سختی، از خدا یاری طلبیده و در آسایش، او را از یاد می‌برند.
خداوند درباره این افراد می‌فرماید: این چنین برای اسرافکاران، اعمالشان زینت داده شده که زشتی عمل خود را ادراک نمی‌کنند.
افزون بر عوامل پیشگفته، می‌توان تقلید، چشم‌و همچشمی، وسواس، تربیت خانوادگی، احساس حقارت و خودکم‌بینی و داشتن ثروت فراوان، بدون برخورداری از اخلاق دینی را جزو عوامل اسراف دانست.
