عماد الدین اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعبدالله محمد عمادالدین کاتب اصفهانی(قرن ششم:۵۹۷-۵۱۹ ق)مورخ، ادیب و نویسنده. ملقب به عماد و كاتب اصفهانى. معروف به این اخى العزیز. در اصفهان به دنیا آمد و در همین شهر نشوونما یافت.
در جوانى به
بغداد رفت و در مدرسه‌ى نظامیه به آموختن علم پرداخت و در
فقه شافعی و فنون ادب و شعر سرآمد شد. سپس به
دمشق رفت و به سلطان نورالدین محمود زنگى پیوست و متصدى
دیوان انشاء گردید.
وى به دو
زبان فارس ى و عربى مى‌نوشت. او در مدتى كه در دمشق بود
صلاح‌الدین ایوبی را نیز مى‌ستود و مورد علاقه‌ى او بود و به همین مناسبت مقامش نزد نورالدین بالاتر رفت و در زمان
مستنجد عباسی، به عنوان پیامگزار از دمشق به بغداد رفت و پس از بازگشت به دمشق در مدرسه‌اى كه به نام خود او خوانده مى‌شود (مدرسه‌ى عمادیه) به عنوان مدرس منصوب شد.
اما وى مورد سعایت دشمنان قرار گرفت و كار بر او تنگ شد و ناچار از دمشق به
موصل رفت و در آنجا بیمار شد. ولى به محض شنیدن خبر رسیدن صلاح‌الدین ایوبى به دمشق، مجدداً به آن شهر بازگشت و در همان شهر درگذشت و در مقابر صوفیه دفن شد.
از آثار وى: «
خریده القصر و جریده العصر»، در ده مجلد؛«
الفتح القسی فی الفتح القدسی» یا «
القدح القسی فی الفتح القدسی» یا «الف
یح القسی فی الفتح لقدسی»، گزارشى از فتح شام و فلسطین به وسیله‌ى صلاح‌الدین؛ «
البرق الشامی، در تاریخ در
هفت مجلد؛ «
دیوان» شعر در چهار مجلد؛ «
نصره الفتره و عصره الفطره» یا «
نصره الفتره و عصره القطره»، در تاریخ سلاجقه‌ى عراق؛ «
السیل علی الذیل» در سه مجلد، در تاریخ بغداد؛ «العتبى و العقبى»؛ «نحله الرحله».
انجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۴، ص۲۱۳.
