«علی اکبر غفاری»، فرزند غلام حسین غفاری در سال ۱۳۰۳ ش، در شهر تهران و در خاندانی کاملا مذهبی که از نظر مالی درآمدی متوسط داشتند به دنیا آمد و علی رغم مشکلات و محدودیت‌های آن روزگار با تلاش و توجه و ایثار همواره قابل تقدیر مادر بزرگوارش، مشغول تحصیلات ابتدایی شد. نظر به علاقه بسیاری که به قرآن کریم داشت، نزد یکی از قراء معروف تهران به آموختن علم قرائت و تجوید و مسائل مربوط به آن پرداخت و سپس در خدمت یکی از فضلا و مدرسین مدرسه خان مروی که از مدارس پررونق و پرفیض علوم قدیم تهران بود، در بیرون از مدرسه به تحصیل پرداخت و فقه و اصول را تا «شرحلمعه» تلمذ کرد. در خلال این مدت، در جلسات تدریس تفسیر مرحوم حاج میرزا خلیل کمره‌ای هم شرکت داشت و از افاضات ایشان بهره وافی برد. بعد از پایان «سطح» در تهران برای شرکت در دروس «خارج» گاهی به قم می‌رفت و از درس پرفیض بزرگان استفاده می‌کرد. آقای غفاری بنا به دعوت یکی از اساتید ممتاز دانشگاه برای تدریس به دانشگاه دعوت شد و حدود هفده سال در دانشگاه امام صادق علیه‌السّلام، تربیت مدرس، دانشکده الهیات تهران و دانشگاه آزاد تدریس کرد و در این سال‌ها در پدید آمدن حداقل پنجاه پایان نامه به عنوان استاد راهنما و مشاور نقش داشته است. استاد غفاری، انگیزه ابتدایی خود را برای ورود به عالم تصحیح و تنقیح، متون برگرفته از آثار مرحوم صدوق می‌داند و معترف است که در آثار صدوق، جلوه‌های جدیدی را متوجه شده است که آنچه اختلاف میان مذهب شیعه و مذاهب اهل سنت است، اختلافات علمی و فرهنگی است و هیچ اختلاف قومی و تفرقه افکنانه که میان مسلمین ایجاد کینه و دشمنی کند، وجود ندارد.
