عسلاج (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عِسْلاج (به کسر عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای شاخه سبز و نرم است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
بهشت از این واژه استفاده نموده است.
عِسْلاج به معنای شاخه سبز و نرم آمده است.
جمع آن عسالیج است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف بهشت فرموده است:
«فَلَوْ رَمَيْتَ بِبَصَرِ قَلْبِكَ نَحْوَ مَا يُوصَفُ لَكَ مِنْهَا لَعَزَفَتْ نَفْسُكَ ... وَفِي تَعْلِيقِ كَبَائِسِ اللُّؤْلُؤِ الرَّطْبِ فِي عَسَالِيجِهَا وَأَفْنَانِهَا» «و اگر به دیده دل بنگری درباره آنچه توصیف می‌شود بر تو منصرف می‌شود نفس تو از خواهش‌ها... و بیاندیشی در آویختن خوشه‌های
لوء لوء آبدار در شاخه‌های نرم و در همه شاخه‌های آن.»
(شرح‌های خطبه:
) «عسالیج و افنان» هر دو به یک معنا است و فرقشان کاملاً جزئی می‌باشد.
این ماده یک بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عسلاج»، ج۲، ص۷۱۹.
