عربی (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عربی (
قرآن)، یکی از
اوصاف قرآن را می‌گویند.
یکی از اسامی و
صفات قرآن «
عربی» است: (انا انزلناه
قرآنا عربیا)؛ «ما آن را به صورت
قرآنی عربی نازل کردیم». .
«
عربی» در
لغت به معنای «
زبان عربی » و نیز به معنای «
سخن فصیح » آمده است.
لفظ «
عربی» در
قرآن نیز به همین دو معنا آمده است:
نزول قرآن به
عربی: (بلسان
عربی مبین).
با توجه به مخاطبان نخستین و نیز شخص
پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم که
عرب زبانند،
عربی بودن
قرآن، طبیعی است؛ زیرا هر
سخنور و دانشمندی می‌خواهد مطالب خویش را با زبان اصلی خود بیان کند یا بنویسد، و
خداوند نیز برای پیامبران و پیام‌های خویش همین روش را به کار گرفته است: (وما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه).
علاوه بر آن چه گفته شد، اگر
قرآن به زبان
عربی نبود،
تحدی و هماوردطلبی
قرآن برای مخاطبان اولیه آن که همه
عرب زبان بودند، بی معنا می‌شد؛ زیرا محتوای پیام را نمی‌فهمیدند تا همانند آن را بیاورند، و این بهانه‌ای می‌شد برای منحرفان و مخالفان
نبوت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ؛ همان گونه که در آیات ۴۴
سوره فصلت ، ۱۹۸
سوره شعراء ، ۹۷
سوره مریم و ۱۰۳
سوره نحل به این امر اشاره شده است.
مقصود از «
عربی» فصاحت و
ابهام نداشتن
قرآن است: (
قرآنا عربیا غیر ذی عوج)؛ «
قرآنی است
فصیح و خالی از هرگونه کجی و نادرستی».
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «عربی (قرآن)».
