• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عدول

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



عدول، یکی از اصطلاحات به‌کار رفته در علم منطق بوده و به‌معنای قرار دادن حرف سلب به عنوان جزئی از اجزای قضیه است.



ادوات و حروف سلب در اصل برای سلب نسبت و رابطه وضع شده است؛ به بیان دیگر، حروف سلب وقتی در قضایا به‌کار می‌رود معنا و موضوعٌ له اصلی آن این است که برای سلب نسبت و رابطه بین موضوع و محمول به‌کار رود، اما گاهی حرف سلب در معنا و موضوعٌ له اصلی خود استعمال نمی‌شود و از وظیفه و کارکرد اصلی خود عدول می‌کند و جزئی از اجزای قضیه می‌شود. به این خروج از کارکرد اولیه، «عدول» گفته می‌شود. به قضیه‌ای که حرف سلب، جزئی از اجزای آن شده است، «قضیه معدوله» می‌گویند و به این عمل (قرار دادن حرف سلب به عنوان جزئی از اجزای قضیه) «عدول قضایا» گفته می‌شود.
[۳] قطب‌الدین رازی، محمد بن‌ محمد، تحریر القواعد المنطقیه فی شرح رسالة الشمسیه، ص۹۷-۹۹.
[۴] مجتهد خراسانی (شهابی)، محمود، رهبر خرد، ص۱۶۳.



میان قضیه معدوله و سالبه در دلالت فرقی نیست، جز اینکه معدوله، مشتمل بر حکم ایجابی و سالبه، مشتمل بر حکم سلبی است. در مواردی که تشخیص این دو مشتبه است اگر حرف سلب بر رابطه وارد شده است، قضیه سالبه خواهد بود؛ مثل: «زیدٌ لیس هو ببصیرٍ» و اگر رابطه بر حرف سلب وارد شده است، قضیه معدوله خواهد بود؛ مثل: «زیدٌ هو لیس ببصیرٍ» و اما در قضیه دو جزئی (که ادات رابطه موجود نیست) اگر حرف سلب، میان موضوع و محمول واقع شود برای تشخیص معدوله از سالبه، می‌توان به کاربرد لغوی و یا قراین دیگر رجوع کرد؛ مثلاً در زبان عربی «لیس» بیشتر در سالبه به‌کار می‌رود و «غیر» و «لا» در معدوله و در زبان فارسی، «نیست» در سالبه و «نه»، «نا» و «بی» در معدوله رایج است، البته در زبان فارسی، قضیه دو جزئی به ندرت استعمال می‌شود.
[۵] ابوالحسن سالاری، بهمنیار بن مرزبان، التحصیل، ص۵۴.



در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است:

• مجتهد خراسانی (شهابی)، محمود، رهبر خرد.
• ابوالحسن سالاری، بهمنیار بن مرزبان، التحصیل.
مظفر، محمدرضا، المنطق.    
سبزواری، ملاهادی، شرح المنظومة.    
ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، النجاة.    
حلی، حسن بن یوسف، الجوهر النضید.    
• قطب‌الدین رازی، محمد بن‌ محمد، تحریر القواعد المنطقیه فی شرح رسالة الشمسیه.
خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس.    
مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه.    


۱. خواجه نصیرالدین طوسی، محمد بن محمد، اساس الاقتباس، ص۱۰۲.    
۲. علامه حلی، حسن بن یوسف، الجوهر النضید، ص۵۲-۵۳.    
۳. قطب‌الدین رازی، محمد بن‌ محمد، تحریر القواعد المنطقیه فی شرح رسالة الشمسیه، ص۹۷-۹۹.
۴. مجتهد خراسانی (شهابی)، محمود، رهبر خرد، ص۱۶۳.
۵. ابوالحسن سالاری، بهمنیار بن مرزبان، التحصیل، ص۵۴.
۶. مظفر، محمدرضا، المنطق، ص۱۶۷.    
۷. ابن‌سینا، حسین بن عبدالله، النجاة، ص۲۸.    
۸. سبزواری، ملاهادی، شرح المنظومة، ص۲۴۹-۲۵۰.    
۹. مشکوةالدینی، عبدالمحسن، منطق نوین مشتمل بر اللمعات المشرقیه فی الفنون المنطقیه، ص۲۸۶.    



پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «عدول»، تاریخ بازیابی۱۳۹۶/۲/۱۲.    




جعبه ابزار