عَداو '''ما عَدا'' (به فتح عین) از واژگان نهج البلاغه و حرف استثناء است ولی عبارت «فَمَا عَدَا مِمَّا بَدَا» به معنای «چه شد كه از پيمان خود بازگشتى؟» براى نخستين بار از امام شنيده شده است. حضرت علی (علیه‌السلام) درباره زبیر از این واژه استفاده نموده است.
حرف استثناء است ولی عبارت «فَمَا عَدَا مِمَّا بَدَا» به معنای «چه شد كه از پيمان خود بازگشتى؟» براى نخستين بار از امام علی (علیه‌السلام) شنيده شده است.
