ابن قیس رقیات
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبیدالله بن قیس بن شریح عامری حجازی رقیات (م حدود
۸۵ق)، معروف به ابن قیس رقیات، از شاعران
قریش در
قرن اول هجری قمری بود.
عبیدالله بن قیس بن شریح عامری حجازی، ابن قیس رقیات، نام او در برخی منابع، عبدالله آمده است.
او اهل
حجاز بود
و ظاهراً بعد از سال دهم هجری در
مکه به دنیا آمد و دوران جوانی را در همانجا گذراند، سپس به
مدینه مهاجرت کرد
و پس از سال
۳۷ق به
شام رفت
و در سال
۶۷ق به حجاز بازگشت.
گفتهاند که درباره چند زن که رقیه نام داشتهاند
شعر میسرود، از اینرو به ابن قیس رقیات معروف شد.
او از شاعران قریش بود
و در زمان
عبدالملک بن مروان (حکومت
۶۵-
۸۶ق) میزیست.
مدتی با
مصعب بن زبیر بود و با اشعارش او را مدح میکرد. پس از قتل مصعب فرار کرده و به شام گریخت و به عبدالله بن جعفر پناه برد.
ایشان که تحت تعقیب عبدالملک بن مروان بود با وساطت عبدالله بن جعفر مورد عفو قرار گرفت،
ولی چیزی از سوی عبدالملک به او پرداخت نمیشد و عبدالله بن جعفر مخارج بیست سال او را پرداخت کرد.
وی به شهرهای
فلسطین،
فارس و
مصر نیز مسافرت کرد و در آنجا نیز برای مدتی اقامت نمود. اشعارش بیشتر در
غزل، مدح، رثا و سیاسی بود که صد بیت شعر از او برجای مانده است.
ابوسعد سکری اشعار او را جمعآوری و از ایشان روایت کرده است.
او در حدود سال ۸۵ق در شام درگذشت.
• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۵۰۶، برگرفته از مقاله «عبیدالله رازی».