زین‌الاسلام امام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن قشیری نیشابوری (۳۷۶ یا ۳۸۶-۴۶۵ق)، از اکابر دانشمندان، نویسندگان، شاعران و صوفیه عربی ایرانی در قرن پنجم هجری قمری بود. وی ادبیات عرب، تصوف، فقه، علم کلام، علم حدیث و تفسیر قرآن را از اساتید عصر خود آموخته و به املاء حدیث و تربیت شاگردان پرداخت؛ بسیاری از شاگردان او در طریقت و تصوف جزو مشایخ بودند. مهم‌ترین اثر او الرسالة القشیریه نام دارد.
زین‌الاسلام امام ابوالقاسم عبدالکریم بن هوازن بن عبدالملک بن طلحة بنمحمد قشیری نیشابوری در ربیع الاول سال ۳۷۶ یا ۳۸۶ق در ناحیه استوا (قوچان کنونی) متولد شد. خانواده وی از اعراب بنی قشیر بودند که در خراسان صاحب املاک بودند. پس از فوت پدر به قصد آموختن علم حساب روانه نیشابور شد، اما دست تقدیر او را به مجلس ابوعلی دقاق کشانید و شیفته او گردید و از کسب علم حساب منصرف و قدم در طریق ارادت و تصوف نهاد. وی اهل مسافرت نیز بود و یک سفر به مکه و دو سفر به بغداد داشت.
مجالس املاء حدیث و وعظ قشیری مورد توجه طالبان واقع شده و موجب شهرت وی شد و اساس ریاست مذهبی او را در نیشابور بنا نهاد. مدت زیادی از زندگی قشیری به تربیت شاگردان سپری شد. بسیاری از دوستداران علم و معرفت نزد وی درس خواندند که یا در حدیث از او اجازه روایت دریافت کردند و یا در طریقت و تصوف جزو مشایخ به شمار آمدند.
