|
| ||||||||||||||||||||||||||
ابومحمد، عبدالله بن محمد بن عبدالله بن عاصم اوسی انصاری، که به جهت تنگی گوشه چشمش به «احوص» ملقب گردید. وی از شاعران اهل مدینه است که به سرودن شعر در دو زمینه هجو و تغزل شهرت یافت. احوص مدتی نزد ولید بن عبدالملک رفت و مورد احترام قرار گرفت، اما بعداً ولید درباره او چیزهایی شنید که از وی ناخشنود گشت، لذا دستور داد تازیانه‌اش بزنند و به جزیره «دهلک» در دریای سرخ تبعید کنند. احوص در آن‌جا بود تا این‌که یزید بن عبدالملک به خلافت رسید. یزید دستور داد او را آزاد سازند. احوص به دمشق بازگشت. او به سال ۱۰۵ قمری در همان‌جا درگذشت. عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۱، ص۲۹۰. |
||||||||||||||||||||||||||
