عبدالله قطربلی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عبداللّه بن حسین قُطْرَبُّلی (م
۲۹۲ق)، از دانشمندان
شیعه و از یاران خاص
امام حسن عسکری (علیهالسّلام)،
شاعر و از بزرگان
ادبیات عرب (
صرف،
نحو و
لغت) در
قرن سوم قمری در
بغداد بود.
ابومحمد عبداللّه
بن حسین
بن سعد (سعید) قُطربُّلی کاتب، از زندگی وی اطلاعات اندکی در دست است. از نسب او برمیآید که اهل قُطربُّل، روستایی در اطراف
بغداد باشد. وی از دانشمندان شیعه و از یاران خاص امام حسن عسکری (علیهالسّلام) و از بزرگان ادبیات عرب (صرف، نحو و لغت) بود که آن را نزد
ابوالعباس ثعلب، نحوی و ادیب مشهور (م ۲۹۱ق) فراگرفت.
ابومحمد قُطربُّلی
شاعر هم بود و با ادیبان و
شاعران هم عصرش همانند
ابوالعباس محمد بن یزید مبرّد،
عبدالله بن معتز و
بُحتری معاشرت و همنشینی داشته و در سال
۲۷۹ق در یک جلسه حضور داشتهاند.
در جریان لشکرکشی
یعقوب لیث صفاری به سوی
عراق،
موفق برادر خلیفه
معتمد (خلافت ۲۵۶-۲۷۹ق)
صاعد بن مخلد را به جنگ یعقوب فرستاد، اما صاعد به مناطق
ایران که رسید، رفتارهای ناپسندی از خود بروز داد و موجب احضارش از سوی موفق به واسط شد. قُطربُّلی در اینباره و همچنین درباره مرگ مادر موفق و معشوقه صاعد
اشعار درازی سرود.
ابوبکر محمد بن یحیی بن عباس صولی (م
۳۳۵ق)
اشعار او را روایت کرده است.
از میان رجالیون متاخر شیعه، برخی او را موثق و مورد ستایش،
و برخی دیگر ضعیف دانستهاند.
مسعودی وی را از مؤلفان کتابهای تاریخی دانسته و اثر او را التاریخ فی اخبار الخلفاء من بنی العباس و غیرهم مینامد
که در آن از آثار
واقدی (م ۲۰۷ق) بهره برده است.
ابومحمد در سال ۲۹۲ق درگذشت.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۸۴-۴۸۵، برگرفته از مقاله «عبدالله قُطْرَبُّلی».